Applaus voor Jezus

Toen deze week minister Bruins in elkaar zakte, sprongen de tranen in mijn ogen. De mensen zijn anders. De maatschappij is anders.
Op televisie is er ruimte voor ander nieuws. En voor andere mensen.

Het is nu ook de tijd om stil te staan bij wie Jezus is. Jezus was een man die het lijden kende en met ziekte vertrouwd was. (Jesaja 53:3)
Jezus kent onze ziekte en onze zwakheid van binnenuit. Het kan zo vruchtbaar zijn om daarbij stil te staan! Want de allerbelangrijkste weg waarop God ons tegemoet komt, is Jezus. 

Hij werd Iemand zoals wij. God op aarde, broos en breekbaar. Zo’n God hebben we. Een God die broos en breekbaar durft te zijn, om heel dicht bij ons te komen. Hij slaat het lijden niet gade vanuit een hoge hemel, maar Hij daalt af om het lijden te ondergaan, het lijden mee te beleven, het lijden van binnenuit te leren kennen. 

God bouwt geen cultus rond onze gezondheid, maar Hij is met ziekte vertrouwd. Die God heet Jezus. Hij heet Christus, Man van smarten, Gekruisigde. Hij kent de ervaring die ook zieken nu hebben, en van ouderen die steeds minder kunnen en eenzaam zijn.

Jezus bleef niet binnen. Keek niet toe. Hij raakte zieken aan. Genas hen. Toen zijn vriend stierf, huilde hij. Hij viel niet op, hij was niet mooi. Niemand keek naar hem, hij werd door niemand bewonderd. Hij werd veracht door mensen. Maar juist daarin, juist als wij die kwetsbaarheid gaan leren kennen, in ziekte en ouderdom, juist als alle muren die we om ons heen hebben gebouwd zijn afgebroken, is er ruimte om God te leren kennen in Jezus. 

Er was een landelijk applaus voor mensen in de zorg.
De oude psalm spreekt al van ‘de handen klappen naar omhoog. (Psalmen 89) Ik pleit voor een wereldwijd applaus voor Jezus!