Arie de Rover: ‘Ons ego wil niet leven van genade’

Hij heeft de hele nacht liggen draaien, woelen en piekeren over het boek dat net gepubliceerd is. “Een boek met een bizarre, soms weerzinwekkende boodschap,” noemt hij het zelf. In Leven na de genadeklap beschrijft hij het proces van een christen die opnieuw geboren wordt nadat hij de genade heeft ontdekt. En daarbij schuwt hij de confrontatie niet: “De christelijke wereld hangt van lievigheid aan elkaar, maar echte liefde is ontzettend zwaar. Het vraagt om overgave en vertrouwen; het vraagt om een leven waarin je alle zekerheden uit handen geeft.”

Kaartenhuis

Deze boodschap, die hij al jaren op diverse podia uitdraagt, komt rechtstreeks uit de praktijk van zijn eigen leven. Wie Arie vóór ‘de klap’ ontmoette, stond oog in oog met een gedreven zakenman, die – zoals hij het zelf zegt – met zijn praatjes heel wat geld tevoorschijn kon toveren. Ook op kerkelijk niveau scoorde hij hoog: als ambtsdrager verwierf hij status en aandacht. Vooral op dat laatste was hij verzot. Als kind was hij vaak ziek en ontdekte hij wat aandacht hem opleverde: “Het gaf me een status, liefde en erkenning.”
Aan de buitenkant leek het heel wat, maar toen Arie moest bemiddelen in een ruzie tussen christelijke familieleden, stortte het kaartenhuis in. “Ik ontdekte dat Gods boodschap helemaal niet werd uitgeleefd. De mensen in het conflict hadden niet genoeg aan Zijn liefde, maar vochten allemaal voor hun eigen recht. Als Gods waarheid deze mensenharten niet veranderd had, en mijn hart ook niet, waarom zou ik dan nog in deze schijnzekerheid geloven?”

Lastige mededelingen

Zijn zoektocht naar antwoorden ging letterlijk ver; hij vloog naar New York en begaf zich onder de toehoorders van Tim Keller (predikant van de Redeemer Church in New York). “Kellers boodschap over je werkelijke identiteit en vrijheid in Christus raakte mij diep in het hart. Hoe vrij was ik eigenlijk? Thuis had ik een vrouw met vier kinderen, maar zelf vloog ik de hele wereld over om geld te verdienen. Zondags zat ik voor in de kerk, maar wie was ik als vader voor mijn kinderen? Ik kwam in gewetensnood, omdat ik besefte dat ik mijn leven op drijfzand bouwde en raakte steeds meer in een crisis.”
Tijdens een zakenreis in Maleisië bereikte de crisis een dieptepunt. “Ik moest plotseling langer blijven en werd gebeld door mijn vrouw. Ze had drie lastige mededelingen. Ten eerste was ik opnieuw met een ruime meerderheid verkozen als ambtsdrager, ten tweede misten zij en de kinderen mij op Moederdag, en ten derde had ze een zwangerschapstest gedaan. Met positief resultaat; we zouden een vijfde kind krijgen, terwijl we juist alles hadden gedaan om dat te voorkomen! Mijn zorgvuldig opgebouwde leven stortte volledig in.”

Wanhopig

De momenten vol vertwijfeling die volgden, staan Arie nog helder voor de geest. “Ik heb mijn bijbel letterlijk omhoog gegooid in de hoop dat God een woord voor mij had. Wanhopig heb ik over de vloer gekrópen. Toen las ik in Hebreeën 13:5: ‘Laat uw leven niet beheersen door geldzucht, neem genoegen met wat u hebt. Hij heeft immers zelf gezegd: nooit zal Ik u afvallen, nooit zal Ik u verlaten.’
Arie laat een stilte vallen, vervolgt dan: “Daarna ben ik voor de spiegel gaan staan en heb mezelf diep in de ogen gekeken: ‘Arie de Rover, nu kies je: óf je stopt met geloven, óf je gaat daadwerkelijk doen wat hier in de Bijbel staat.’”

Bankrekening

Drie maanden later stopte Arie met zijn succesvolle loopbaan bij een bedrijf in medische apparatuur. Glimlachend: “Er waren maar weinig mensen die mijn keuze begrepen. Sommigen vonden het zelfs onverantwoord; een vijfde kind op komst en dan je baan opzeggen?” Maar Arie had een ‘genadeklap’ gehad, en volgens eigen zeggen word je daar helemaal ‘wappie’ van. “Ik had het gevoel dat ik toen pas echt vader werd. Voor het eerst in mijn leven proefde ik wat het werkelijk betekende om te leven vanuit overgave en genade, en ik wilde niet meer terug.”
Arie startte een retraitecentrum, dat later een opvangplek voor getraumatiseerde vrouwen werd. Zijn bankrekening werd niet meer automatisch gevuld, en hij leerde wat het was om afhankelijk te zijn van anderen die willen geven. “Voor iemand die altijd alles in zijn leven heeft ‘gemaakt’, was en is het een worsteling om nu te mogen ontvangen."

Ego

Arie prikt met Gods waarheid door de illusies van het leven heen en trekt daarmee volle zalen. En nu is er dus ook een boek van zijn hand, dat overigens niet door hemzelf geschreven is, maar door ‘ghostwriter’ Wilfred Hermans. “Ik kan zelf niet schrijven, en de uitgever heeft me met Wilfred over de streep getrokken.” Net als vroeger staat hij weer in de schijnwerpers. “Maar dat is tegen wil en dank, en het blijft een strijd om daar op een goede manier mee om te gaan. De boodschap die ik breng, is daarbij ook niet erg aantrekkelijk: ik roep mensen op om hun schijnzekerheden helemaal los te laten. Dat is een klap voor je ego, want ons ego wil niet leven van genade; het wil alles zelf verdienen. Als er een alternatief is om te leven van genade, dan gaat ons ego voor het alternatief. Het is dus de kunst om te snoeien in die alternatieven en ons ego.” Grinnikend: “Dat is best lastig, want het nare van ego’s is dat ze ’s nachts gewoon weer aangroeien!”

Zielsverlangen

Op de vraag wat je praktisch kunt doen om te leven uit genade, of zo’n genadeklap te ontvangen, klinkt een diepe zucht. “Wij zijn verslaafd aan de wat-moet-ik-doen-vraag. In ons doen ligt onze identiteit. Maar bij Jezus gaat het om ‘zijn’. Dus ga niet op zoek naar wat je moet doen, maar welk zielsverlangen God in jou gelegd heeft. Wij zijn geschapen om vrij te zijn! Het gaat om capitulatie; overgave. Misschien kun je God zelfs vragen om een crisis; want pas in de crisis worden we gedwongen om los te laten wat ons gevangen houdt.”
De genadeklap stootte Aries eigen ego van de troon en dat is een doorgaand proces van vallen en opstaan. Daarover is hij openhartig in zijn boek. “Ik ben nog steeds extreem statusgevoelig en wantrouw God nog zo vaak,” geeft hij toe. “Dan zou je moedeloos kunnen worden van frustratie. Maar je kunt het ook van een andere kant bekijken. Ik zie mezelf als een klein kind dat terugverlangt naar huis. En de ontroering over het feit dat ik steeds dichter bij mijn Vader kom, is groter dan de frustratie over mijn eigen falen. De weg naar vrijheid is geplaveid met barensweeën, maar ik zou geen andere weg meer willen lopen.”

Tekst: Mirjam van der Vegt
Beeld: Pure Photography