Arthur en Guido (Dop en Kurk) over hun tijd bij Elly en de Wiebelwagen

De namen ‘Dop en Kurk’ zijn al wandelend bedacht door Elly Zuiderveld en Stella Damavandi (de bedenker van ‘Elly en de Wiebelwagen’). Op straat zagen ze een bierdopje liggen en Dop was geboren. De naam Kurk volgde al snel daarna. Arthur Pirenne en Guido Verhoef, de echte namen van de twee clowns zonder rode neus, werkten al vaker samen. Toch was dit kinderprogramma voor het duo een unieke belevenis. Beide mannen vertellen over hun ervaringen in de tijd van ‘Elly en de Wiebelwagen’.

‘Ik ben er misschien te veel van gaan houden’

Arthur (Dop) werkte als CliniClown toen hij werd gevraagd voor het programma. ‘’Dat was ineens hele andere koek! Het was een hele andere energie dan ik gewend was, maar aan de andere kant was het ook ontzettend leuk. Ik was veel betrokken bij het bedenken van de scripts en voor de avontuurtjes van Dop en Kurk was niets te gek. Zo had ik een keer iets bedacht met een papegaai, maar ik had verwacht dat dit te ingewikkeld zou zijn. Kort daarna kwam ik op de set en was er inderdaad een papegaai geregeld. Bijzonder dat er zoveel mensen bezig waren dingen voor elkaar te krijgen’’, vertelt Arthur enthousiast.

Naast dat er veel ruimte was voor eigen inbreng, stond het personage Dop ook heel dicht bij wie Arthur zelf is. ‘’Ik hou heel erg van clowns en eigenlijk zijn Dop en Kurk clowns zonder rode neus. Maar het mooiste vond ik dat we, ondanks onze naïeve personages, wel een boodschap meegaven. Dat vond ik heel uniek. Vanuit de onschuld van het kind beleefden wij die avonturen waardoor het woord van God heel menselijk werd. Net als kinderen waren wij ook af en toe stout en ondeugend. Dop en Kurk representeerden een beetje de mens met al z’n fouten. En ik vond het concept ontzettend goed, al zeg ik het zelf.’’

Ongeluk

Tijdens de opnames ging er regelmatig iets mis. Zo is Arthurs duim een keer uit de kom geschoten. ‘’We deden een wedstrijd op een klein fietsje. Ik versus een kind uit de aflevering. In het script stond dat ik moest winnen en dat ik moest valsspelen door de band van het jongetje leeg te laten lopen. Maar het jochie snapte dat niet; hij had zijn band stiekem weer opgepompt. Dus ik moest oprecht mijn best gaan doen om van hem te winnen’’, lacht Arthur terugdenkend aan het moment. ‘’Ik fietste met volle vaart richting een net gebouwd zandkasteel. Helaas schoot mijn stuur plots om en vervolgens vloog mijn duim uit de kom.’’ Gelukkig kan hij er achteraf om lachen. 

Een goede formule

Arthur laat weten dat hij het ook privé met Guido altijd goed kon vinden. ‘’En na al die jaren zijn we nog steeds vrienden’’, geeft hij aan. De twee zien elkaar wel wat minder, maar het wederzijdse respect is nog steeds voelbaar. Al baalt Arthur er wel van dat het programma is gestopt. ‘’Het was zo’n goede formule: twee clowns die het evangelie brengen. Ik ben er misschien te veel van gaan houden’’, geeft hij toe. Hij is wel altijd doorgegaan met het CliniClown zijn. ‘’Dat doe ik nu zo’n vierentwintig jaar. Ook voer ik met een andere clown veel voorstellingen op in kerken.’’ Soms zijn er mensen aanwezig die Arthur herkennen van ‘Elly en de Wiebelwagen’. ‘’Zo kwam er een moeder na afloop van een show naar mij toe met de vraag: ‘Bent u misschien Dop?’ Ze waren ontzettend fan en de kinderen keken nog steeds de dvd’s. Dat is dan wel heel leuk om te horen.’’

‘We kregen er eigenlijk nooit genoeg van!’

Wat Guido (Kurk) het meest is bijgebleven is de goede sfeer die er was binnen de cast. ‘’Je kan het vergelijken met familie’’, zegt hij. ‘’Het voelde als een warm bad. We kregen er eigenlijk nooit genoeg van!’’ Al was televisie een heel nieuw medium. ‘’Normaliter stonden Arthur en ik in theaters of op straat te acteren. We speelden eigenlijk altijd voor live publiek en ineens speel je alleen met elkaar. Gelukkig waren er ook altijd kinderen op de set. En we hadden natuurlijk onze crew die ook heel belangrijk was. Van cameramensen tot geluid en make-up. Op het moment dat we een cameraman aan het lachen konden krijgen, wisten we: we zitten op het goede spoor.’’

Kurks carrière

De honderdste aflevering heeft het programma niet gehaald. Na 99 afleveringen stopte het avontuur. ‘’Ik heb dat altijd wel mooi gevonden’’, lacht Guido. ‘’Dat past ook wel weer heel goed bij de onhandige Dop en Kurk. Arthur had altijd nog het idee om een film te maken als een soort honderdste aflevering, dus wie weet!’’

Na ‘Elly en de Wiebelwagen’ stopte het niet voor Guido. Hij werd daarna namelijk het gezicht van het programma ‘Boswachterij Koek en Ei. ‘’Nu doe ik voornamelijk veel met mijn ballonnenkunst. Al in de Wiebelwagen maakte ik altijd iets leuks voor de kinderen bij het thema van de aflevering. Nu werk ik vooral internationaal en maak ik grote ballonsculpturen en organiseer ik festivals en parades met ballonartiesten. Ook was ik te zien in het RTL-programma ‘Blow up’ als jurylid. Dus de werelden van tv en ballonnen zijn nu zelfs in elkaar verweven’’, vertelt Guido. ‘’En met Arthur heb ik af en toe nog contact. Het leuke is dat als wij elkaar tegenkomen, het net is of we elkaar gisteren gezien hebben. We hebben tijdens ‘Elly en de Wiebelwagen’ zoveel gekkigheid uitgehaald. We waren onze eigen stuntmannen en dat ging ook weleens mis…’’

Onhandige stunts

Zo heeft Arthur een keer Guido’s neus gebroken, terwijl de twee van een heuveltje afrolden. ‘’Ook is mijn vinger er een keer bijna afgeknipt met een heggenschaar en is mijn rug een keer zwaar gekneusd geweest’’, vertelt Guido. Dat heeft uitleg nodig: ‘’Arthur moest mij inwikkelen in verband en in zijn enthousiasme zat ik als een mummie helemaal ingepakt. Hij tikte per ongeluk de rolstoel aan en deze reed achteruit het podium af waardoor ik op de kop belandde naast het podium. De hele productie schoot overeind, maar ik beleef gewoon doorspelen. Dat is namelijk regel één: altijd doorspelen tot de regisseur stop zegt.’’

En ook heeft de hele crew een keer letterlijk vastgezeten op een politiebureau in Hilversum. ‘’We waren hier aan het draaien, maar toen we in een volle lift omhooggingen, kwamen we vast te zitten. Er was geen beweging in te krijgen. In totaal zaten we er twee uur in. In het begin lach je nog, maar als het langer duurt, wordt het toch wel heel warm en wordt de zuurstof ook minder. De brandweer heeft ons toen bevrijd. Het was een spannend avontuur!’’

Beide heren kijken terug op een mooie tijd bij Elly in haar Wiebelwagen. Helaas komt aan alles een einde en ook voor dit programma is dat het geval. Wie weet kom je hen nog eens tegen op televisie of tijdens een show. Of komt er ooit nog een honderdste aflevering.

Kan je er geen genoeg van krijgen?

Lees ook dit artikel met onder andere Elly zelf en tekenvrouwtje Willeke Brouwer

Kan je er geen genoeg van krijgen?