Autopech: maandenlang in Spanje zonder auto

De koppeling bleef hangen en de auto deed helemaal niets meer. Ik baalde als een stekker, helemaal toen ik zag dat er al snel voor en achter mij een file ontstond. Een man stapte uit – mannen weten altijd hoe het zit met auto’s. “Is de accu leeg?” vroeg hij. Nee. “Automaat zeker!” Ook niet. “Nou, ik zal eens kijken”, en hop, hij zat al in de auto. Hij kreeg hem echter ook niet aan de praat, maar gelukkig had deze man meer kracht dan verstand van auto’s en duwde hij de auto het hellinkje op, waar we hem aan de kant zetten. 

Ik zocht mijn telefoon om Machiel te bellen, maar werd op datzelfde moment door school gebeld. Laurens was van de glijbaan gevallen en op zijn hoofd terechtgekomen. Hij was misselijk, of ik hem kon komen ophalen. “Eh juf, ik zit in Den Haag en de auto is net stukgegaan. Ik moet eerst even nadenken, ik bel straks wel terug.” Ik belde Machiel, die in de buurt was, maar net een essentiële update op zijn computer liet installeren en niet zomaar weg kon.

Daarop belde ik de pechhulp. Het was druk, zo vlak voor de zomervakantie, maar ze probeerden zo snel mogelijk te komen. Vervolgens belde ik de moeder van een vriendje of zij Laurens misschien kon ophalen van school.

Machiel was er nog steeds niet. De jongen die in een hokje bij de ingang zat, kwam elke vijf minuten even kijken. “Is je accu leeg?” vroeg hij. En toen ik ontkennend antwoordde, zei hij: “Dan zou ik de lampen maar uitdoen, anders is-ie dat zo wel.” Goed punt, ik deed de lampen uit. Ik vroeg hem nog of hij wist wat de inrijhoogte van de parkeergarage was, want dat wilde de pechhulp weten. Op het moment dat Machiel arriveerde, belde de pechhulp: hij stond in de parkeergarage, maar zag ons niet. Blijkbaar stond hij in de verkeerde parkeergarage. Na uitleg van Machiel – die Den Haag beter kent dan ik – kwam hij alsnog onze kant op. 

Wat denk je? Hij draaide de sleutel om en de auto startte zonder problemen. O, dit haat ik zo! Ik had zelf al wel vijf keer gekeken of de auto het echt niet deed. “Je moet eerst de koppeling loswrikken, dan doet-ie het wel weer”, zei de man van de pechhulp. “Nu moeten jullie in één streep doorrijden naar huis en zo min mogelijk de koppeling gebruiken en schakelen.”

We reden plankgas naar huis en haalden Laurens op, die zich na de goede verzorging van de moeder van zijn vriendje gelukkig al veel beter voelde. Het was enorm balen en heel onhandig dat de auto stuk was, maar het was wel het goede moment: nu wisten we zeker dat we deze auto niet moesten invoeren in Spanje. Al betekende deze hele geschiedenis wel dat we deze eerste maanden in Spanje zonder eigen auto zitten.