Auto’s huren en besturen

Ons huis staat in de buurt van de metro. Dat hebben we expres zo uitgezocht, zodat Machiel maar twee haltes van zijn werk verwijderd is. Olivia en Laurens gaan naar school met de schoolbus, en Simon breng ik met de fiets naar de opvang. En dat gaat prima. Dat er gevaarlijke verkeerssituaties ontstaan door iemand als de vuilnisman – die bijna uit zijn vrachtauto tuimelt omdat hij kushandjes naar Simon werpt – neem ik op de koop toe.  

Hoewel het openbaar vervoer dus geweldig is, kunnen we toch niet zonder auto. Laurens moet twee keer per week van voetbal gehaald worden op een locatie waar geen openbaar vervoer komt. En ook Olivia even ophalen van een speelafspraakje lukt niet met bus, trein of metro.

Inmiddels ben ik zeer bedreven in het zoeken naar goede deals voor huurauto’s en heb ik al heel wat modellen gehuurd. Ik kan zo reviews gaan schrijven voor een automagazine. Zo zijn in ons gezin de Franse auto’s niet populair bij degenen die snel wagenziek zijn. Een van oorsprong Tsjechisch merk heeft heel prettige parkeersensoren aan zowel de voor- als achterkant – iets wat erg handig is met de heel kleine parkeerplaatsen hier. En een auto van Amerikaanse makelij heeft een kleine kofferbak met een dubbele bodem waar eigenlijk niets in past, maar is verder wel verrassend rijk uitgerust met accessoires.

Volgens Machiel is het altijd een slecht idee om te investeren in een auto. Dat gevoel heb ik zeker bij huurauto’s. Zelfs als je voor je idee een goede deal hebt, blijkt dat de verzekering het huurbedrag nog eens verdubbelt. Vervolgens krijg je bij het ophalen een knoop in je maag omdat de verzekering die is afgesloten eigenlijk niet dekkend is. Voor slechts driehonderdvijfenveertig euro en zesennegentig cent méér heb je wél volledige dekking. Daarna rijd je in constante spanning rond in de drukke straten van Madrid, hopend dat niemand je aanrijdt, want dan ben je duizend euro eigen risico kwijt.

Er is wel een mogelijkheid waarmee je nog wat geld kunt besparen, en dat is het wegbezuinigen van de tweede bestuurder. Dus helaas voor Machiel: ik ben degene die rijdt.

Ik houd gelukkig wel van autorijden. En ik kan het – al zeg ik het zelf – ook erg goed. Nog nooit een bekeuring gehad of ongelukken veroorzaakt. Daarnaast beschik ik over een uitstekend richtingsgevoel. De routeassistentie zet ik het liefst uit, want zelfs hier in Madrid ken ik de weg inmiddels beter dan Google Maps. Voor iedereen dus heel prettig dat ik degene ben die de boel bestuurt.

Al heb ik er soms ook gewoon genoeg van. Tijdens onze laatste vakantie moest ik die duizend kilometer alleen rijden, waarvan we zeker tweehonderd kilometer file hadden. En als ik op vrijdagavond lekker wil relaxen, moet ik Laurens nog even bij z’n vriendje ophalen. Of, het ergste van alles: achteruit inparkeren in zo’n veel te klein plekje, terwijl andere ouders van school hun SUV’s zonder moeite op een plek krijgen waar ik nog geen mini zou kunnen parkeren. Misschien moeten we bij de volgende huurauto toch maar extra betalen voor de parkeersensoren.