Bas blogt: “Een tweede dochter?! Mietjes maken grietjes”

“Mietjes maken grietjes.” Nadat ik vertelde dat ik een tweede dochter kreeg, ging het antwoord heel vaak over het niet krijgen van een zoon. “Baal je nu niet?”, “Wil je dan nog een derde keer proberen?”, “Nu moet je drie vrouwen beschermen.” En ik overdrijf niet…

Ik dacht dat seksisme iets van de vorige eeuw was. Of ja, dat hoopte ik meer. Maar blijkbaar zit het diepgeworteld. Er bestaan ook geen tegengestelde versies zoals “Trutjes maken k*tjes” of “Dooie merels maken kerels”. Het is specifiek gericht op vaders van dochters.

Alsof ik, als man, een gemis zou moeten ervaren wanneer ik geen zoon mag opvoeden. Alsof dat veel leuker/interessanter/beter is dan een tweede dochter. Alsof een dochter veel meer moeite heeft om op deze wereld haar eigen veilige plek te vinden.

Dat laatste is trouwens misschien wel waar, maar weet je hoe dat komt? Door vooral mannen. Zonen dus, die de afgelopen eeuwen de wereld naar hun hand hebben gezet. Medicijnen, apparaten, gebouwen, landbestuur, economie, carrière. Alles is gebouwd rondom de zoon.

Nu ik er goed over nadenk, zou ik mezelf eerder zorgen maken over het krijgen van een zoon. Zonen die over grenzen gaan van meiden, omdat het onderling wordt aangemoedigd. Zonen die andere zonen op werkgebied meer kansen geven. Zonen die het liefst zonen krijgen.

Als ik het zo bekijk, is dat waarschijnlijk de reden dat mannen geen dochter willen: ze weten hoe mannen kunnen zijn. Toch blijf ik superblij met mijn dochters en wil ik totaal niet per se een zoon. Want laten we alsjeblieft zonen (en dochters) opvoeden, in plaats van dochters moeten beschermen.

“Mietjes maken grietjes... kapot.”

Foto: Hanneke Pel