Bas blogt: 'Ik wil altijd meer/verder/hoger, tot ik mijn kinderen zie'

“Ben je naar Zeeland geweest?! Wij naar Corsica!” Groep 7 van de basisschool is keihard. Ik ben net terug van een heerlijke vakantie in Nederland, maar word gelijk met mijn kinderneus op de feiten gedrukt: we hadden ook naar Italië kunnen gaan. Thuis vraag ik direct waarom wij nooit naar het buitenland gaan. Een jaar later kan ik groep 8 trots vertellen dat ik op vakantie naar de Vogezen was. “Ben je naar Frankrijk geweest? Ik was naar Bali!”

Pas keek ik – in ons rijtjeshuis – een verhuisprogramma waarin een stel 1 miljoen euro inlegde. 1 MILJOEN! Heerlijk leek me dat. Kan je een vrijstaand huis kopen met een grote tuin, op een prachtige locatie. Doe mij dat maar. Ging dat stel plots huilen: “Die buren zitten veel te dichtbij, en deze woonkamer is te klein.” Zaten die buren 100 meter verderop en was de woonkamer ‘slechts’ 200 m2 …

Je bent niet gelukkiger met meer: je grenzen en wensen veranderen. Vanaf een bepaald inkomen (als je aan basisbehoeften kan voldoen) word je helemaal niet gelukkiger. En toch trap ik er elke keer weer in. Ben ik jaloers op degene die ‘meer’ heeft. Meer salaris. Meer huis. Meer reisjes. Meer volgers. Meer spullen. Meer kinderen (nee oké, dat niet).

Pip en Wies zijn bij elke boom, elke zonnestraal, elk knuffeldier totaal verwonderd

Nu ik vader ben, ontdek ik weer hoe ik vroeger naar de wereld heb gekeken. Pip en Wies zijn bij elke boom, elke zonnestraal, elk knuffeldier totaal verwonderd. Ze kunnen minuten staren naar een bloem en er breed lachend van genieten. Voor hen is alles nieuw. Zij vinden lavendel het aller- aller- allermooiste wat er is. En nu vind ik dat ook.

De wereld is bijzonder gemaakt. Precies de juiste afstand tot de zon. Er is water. Bomen. Ananas. Egels. Regen. Sperzieboon. Zuurstof. Yoghurt. Fotosynthese. Koffie. Kiwi-vogel. Lavendel. Het is echt freakin’ bijzonder dat we leven. Door een luttele zaad- en eicel. Door een keertje seks. En dat dat vervolgens tot jou en mij heeft geleid.

Waarschijnlijk vergeet ik dat morgen weer, als ik iemands salaris hoor. Of aantal volgers zie. Maar laat dit een reminder zijn. Dat we iedere dag als een pasgeboren kind naar de wereld kunnen kijken. En verwonderen.

Ik heb nu al zin om weer naar Zeeland te gaan!

Foto: Hanneke Pel