Bas blogt: 'Vader zijn is supersaai'

“Nog een teer?!” Daar zit ik dan. Heb voor de vierde keer een verhaal voorgelezen van een kikker die niet kan zwemmen. Een boekje van 20 euro met tien dikke bladzijden en twee simpele regels per pagina. Supersaai en het liefst gooi ik dat ding in de hoek, maar voor Pip is dit boek de hele wereld. Dus moet die kikker steeds opnieuw leren zwemmen. En opnieuw. En opnieuw …

Daar sta ik dan. In de speeltuin bij de zandbak. Te kijken naar hoe Pip een poging doet tot het bouwen van een kasteel, zonder dat ik mag helpen (“Zelluf”). Naast andere ouders die stilzwijgend turen naar hun exemplaar. Soms die ene vraag stellen: “Hoe oud is de jouwe?”. En daarna weer in stilte vervallen …

Daar lig ik dan. Wakker. Omdat er eentje niet kan slapen. Door het donker. Door het licht. Door een virus. Door een doorkomende tand. Door een nachtmerrie. Door een hard geluid van buiten. Door een kind te zijn en niet beter te weten dan te gillen in de nacht ...

Ik denk vaak: wat ben ik in hemelsnaam aan het doen?

Ja, ik voel me gezegend dat ik vader van twee kinderen mag zijn. Ja, ik weet dat het niet vanzelfsprekend is. Maar geef toe: ouderschap is een gekke bedoening. Je doet eigenlijk constant superkinderachtige dingen. Of slaapt slecht. Of verdrinkt (als een kikker die niet kan zwemmen) in ongemakkelijke, clichégesprekjes. Of hebt maar nauwelijks tijd voor jezelf. En dat voor jaren en jaren achtereen...

Als ik in helikopterview naar mijn vaderleven kijk, denk ik vaak: wat ben ik in hemelsnaam aan het doen? Maar als ik dan weer op aarde land, die twee vragende kinderogen zie. Dan is er geen vezel in mijn lijf die terug wil naar een leven zonder kikkerboeken. Geen idee waar die overweldigende liefde precies vandaan komt, maar plotseling sla ik zonder twijfel voor de vijfde keer de eerste bladzijde open.

“Nog een keer!”