'Belfast': Een gelukkige jeugd in een grimmig decor

Filmblog van Rick de Gier

18 maart 2022 · Leestijd 2 min

Over het conflict in Noord-Ierland zijn al veel aangrijpende films gemaakt, zoals 'In the Name of the Father', 'The Boxer' en 'Bloody Sunday'. Het nieuwe drama 'Belfast' bevat veel elementen die we al kennen uit zulke films. Het verhaal speelt zich af in een arbeiderswijk in de Noord-Ierse hoofdstad, in 1969, als het conflict dat ‘The Troubles’ wordt genoemd voor het eerst hoog oplaait. We zien rellen op straat, barricaden, molotovcocktails, politiegeweld.

Waar de film zich in onderscheidt, is het perspectief. Belfast is geschreven en geregisseerd door Kenneth Branagh (als acteur vooral bekend van veel Shakespearefilms en de serie Wallander), die het verhaal baseerde op zijn eigen jeugdherinneringen. Het conflict wordt getoond door de ogen van de negenjarige Buddy, die er nauwelijks iets van begrijpt. Hij heeft geen idee wat hem als protestants jochie anders maakt dan zijn katholieke vriendjes.

Branagh brengt het geweld niet expliciet in beeld en gebruikt het vooral als achtergrond voor aandoenlijke alledaagse taferelen. Zo is Buddy verliefd op een meisje uit zijn klas, droomt hij graag weg bij westerns op tv en voert hij mooie gesprekken met zijn opa en oma (prachtige rollen van Ciarán Hinds en Judi Dench). Juist deze indirecte verbeelding van het conflict, als een constant gevaar dat een gelukkige jeugd bedreigt, benadrukt de impact ervan.

Lees ook: De filmblog van 'Won’t You Be My Neighbor?'

Belfast is een onverbloemd nostalgische film, die begint in kleur en dan nadrukkelijk overschakelt op zwart-wit, alsof er een fotoalbum wordt opengeslagen. De blik van de maker is romantisch op het sentimentele af (wat nog wordt versterkt door de vele liedjes van mede-Belfastenaar Van Morrison), maar ook zo oprecht liefdevol en hoopvol, dat je er makkelijk door wordt meegesleept. De zeven Oscars waarvoor Belfast is genomineerd zijn er misschien wat veel, maar hartverwarmend is de film absoluut.