'Ben ik een cur­ling­moe­der?'

We hebben thuis eten klaarstaan, en het is niet gezond. Maar vanaf het moment dat hij over de gele M begint, zweven alle mogelijke bestellingen me al voor ogen. Ik heb ook zin! Maar dapper antwoord ik: “Ik ben geen curlingmoeder, hè. Ik doe niet alles wat jij wilt.”

Afgelopen week nog ging ik met hem vanuit Hattem naar Zwolle, omdat hij naar een bepaalde kapper wilde. Oké, ik was vergeten een afspraak voor hem te maken in Hattem, dus ik voelde me een beetje schuldig. En eigenlijk was ik ook wel benieuwd naar deze Zwolse hairdresser. Dus waarom niet?

Diezelfde week vroegen de meiden thuis om een koekje. Ik antwoordde: “Straks…” Maar ik kreeg zelf zó’n zin in iets lekkers, dat ik na vijf seconden al riep: “Trouwens, ik denk dat het nu wel straks is!”

Er verandert veel in de wereld, maar zolang ik leef, bestaan er verrassingseieren. En zolang ik leef, liggen die bij de kassa van de plaatselijke kruidenier of bij de grotere supermarkt. Nooit, maar dan ook nooit, kreeg ik van mijn moeder zo’n ei. Hoe ik ook dreinde, jengelde, zeurde. Ik kon op de grond gaan liggen met handen en voeten omhoog – mijn moeder trok me aan m’n arm de winkel uit.

Toen mijn kinderen naar zo’n ei gingen vragen, zei ik direct: “Doen we!” En met ‘we’ bedoelde ik: ook ik! Nog altijd vind ik deze eieren de lekkerste. En ik zet zelf het cadeautje in elkaar.

Ineens is het me duidelijk: ben ik een curlingmoeder? Nee, ik ben zelf een kind! Ik heb zelf geen zin om door de regen te fietsen, dus ik gooi de fiets van m’n dochter uit school achter in de auto. Ik heb zelf zin in iets van de Gouden Bogen, dus ik rijd erheen terwijl thuis het eten op tafel staat.

Dat ze kinderen toestaan om kinderen te krijgen, dat vind ik echt heel raar.