Birgit (33) wacht al 7,5 jaar op een zwangerschap
'Na drie jaar was ik eindelijk zwanger, maar de zwangerschap eindigde in een miskraam'
“Vroeger geloofde ik: God beschermt je in alles. Dat geloof ik nog steeds, maar ik heb ook ervaren dat het echt niet altijd zo voelt. Na de miskraam voelde het alsof ons kindje ons werd afgepakt.”
“We wachten al 7,5 jaar op een kindje. Medisch gezien is er niets aan de hand. Na drie jaar wachten zou ik hormoonpillen slikken voor een regelmatige cyclus. Op het moment dat we daarmee wilden beginnen, werd ik zwanger. We waren totaal overweldigd. En vertrouwden er helemaal op dat de zwangerschap een cadeau van God was.
Bij de eerste echo kregen we te horen dat het niet goed was. Op de terugweg naar huis zat ik huilend in de auto. Waarom God?, vroeg ik mij af. Tijdens die autorit kwam het lied I praise you in the storm van Casting Crowns op de radio. Dwars door mijn tranen heen zong ik mee. Hoewel ik het niet voelde, wilde ik blijven geloven dat God goed is. Maar de miskraam was een klap in mijn gezicht.”
Ondanks de miskraam geloof ik dat er herstel is
“Ondanks de miskraam geloof ik dat er herstel is. Op een gegeven moment voelde ik me rustig. Ik geloof dat ons kindje in de hemel is. En ik besefte dat we leven in een gebroken wereld, God huilt met ons mee.
Ik geloof dat juist in zware tijden van je leven God mooie dingen kan doen. Ruben en ik zijn in onze relatie meer naar elkaar toe gegroeid, we kunnen beter met elkaar praten. Ik vertrouw er nog steeds op dat God ons een kindje gaat geven. Dat voelde ik ook toen ik, ondanks heftig eczeem, toch de dansacademie volgde. Net zoals ik toen wist: dit is de plek waar ik moet zijn, heb ik nu het gevoel dat er een kindje zal komen.”
Jullie zitten in een proces om een kindje te adopteren. Hoe houd je hoop?
“Als je geen hoop meer hebt, word je denk ik snel ongelukkig. Vanuit mijn geloof in God heb ik hoop. Zelfs de hoop dat er een kindje gaat komen. Hoe en op welke manier weet ik niet. Maar eigenlijk weet je van veel dingen in het leven de uitkomst niet. Het helpt mij om hier met God over te praten. Het helpt niet om te blijven hangen in het feit dat we nu nog geen kindje hebben. Dat betekent natuurlijk niet dat ik nooit verdrietig mag zijn.
De tranen rolden over mijn wangen, dit wil ik met mijn eigen kinderen doen
Zo paste ik laatst op de kinderen van mijn broer. Ik ontbeet ’s ochtends met hen en bracht ze naar school. Op de terugweg rolden de tranen over mijn wangen. Dit zou ik elke dag willen doen met mijn eigen kinderen. Ik leef niet iedere dag met gemis, maar het is wel een gemis in mijn leven. Af en toe komt het ineens naar boven.
Het adoptieproces is spannend en we stappen in een heel nieuwe wereld. Nu het traject door corona en de adoptiestop nog langer duurt, bid ik er nog intensiever voor. Door de jaren heen wordt het proces wel makkelijker. Het helpt mij te kijken naar wat er wel is. Ik leef mijn leven niet voor mijzelf, maar voor God. Daarmee krijgt het leven een andere betekenis. Dan gaat het niet om een vrijstaand huis en mooie tuin, of iets wat ik per se wil.”
Tekst: Heleen Dekens
Beeld: Elizabeth Ismail Fotografie
Lees ook: 'Als moeder zonder kinderen kun je je zo ongezien voelen'
