Borsten van spons

Tot ik in het plaatselijke zwembad onder de douche sta, samen met een man in badpak. Het is geen alledaagse situatie. We zijn heel erg met z’n tweeën en de verlegenheid hangt tastbaar tussen ons in. Hoe zou Corrie hebben gereageerd op een man in badpak? Daar peins ik over, terwijl ik mijn haar inzeep met Andrélon-levendige-kleur en me zo neutraal mogelijk gedraag.

Mijn douchegenoot opent de conversatie met de voltreffer: “U vindt het zeker raar, dat ik een badpak draag?”
   “Mijn beste man, ken je Jezus al?” Zoiets zou Corrie wellicht hebben gezegd. Corrie had het altijd over Jezus tegen iedereen. De hemel zit barstensvol bekeerlingen middels Corrie. Ik zou graag een hedendaagse Corrie willen zijn, maar gesprekken vallen bij mij doorgaans een stuk minder geestelijk uit. Mijn blik glijdt tersluiks langs zijn weelderige rondingen. Zijn ogen nodigen uit tot vragen. Dat doe ik dan maar, zij het een tikje beschroomd. Of hij transgender is of travestiet. Of hij vaker in vrouwenkleding loopt. En wat voor vullingen hij draagt. Voor ik er besef van heb, sta ik met een sponsborst in mijn hand. “Goh,” zeg ik, “compleet met tepel zelfs.”

Ik weet zeker dat Corrie het anders zou hebben aangepakt. “Waar haalde je toch steeds die vrijmoedigheid vandaan om over je geloof te praten?” begin ik op de fiets een denkbeeldig gesprek met haar. “Ik vind het knap ingewikkeld om het met onbekenden over Jezus te hebben.” Ze kijkt me aan, verbaasd-geamuseerd. “Het valt wel mee. Een gesprek over borsten van spons, dát lijkt me pas complex.”