Chris is in de wolken van zijn duiven

“Het hok met onze zeventig duiven staat bij mijn opa en oma achter. Omdat de duiven veel verzorging nodig hebben, ben ik daar dagelijks – voor en na mijn werk – te vinden. Van april tot half september hebben we elke zaterdag een wedstrijd. We brengen onze wedstrijdduiven, vaak een stuk of twintig, op donderdag- of vrijdagavond naar onze vereniging. Daar worden ze samen met alle andere duiven in een vrachtwagen naar de afgesproken plek gebracht. Zaterdagochtend laten we ze daar vroeg in de ochtend vrij. Aan de hand van coördinaten kijken we welke duif het snelste thuis is, want de ene duif moet natuurlijk verder vliegen dan de andere.

Lees ook: Marjan vond als kind een bijbeltje bij haar opa en oma

Lees ook: Marjan vond als kind een bijbeltje bij haar opa en oma

Het moment dat zaterdag de eerste duif over het dak vliegt en zijn hok weer bereikt, vind ik fascinerend. Dan weet je of al je harde werken van de afgelopen week wel of niet wordt beloond met een overwinning. Die spanning en dat wedstrijdelement vind ik het allermooiste aan de duivensport. Ook houd ik ervan om dit samen met mijn broers en opa te doen. Omdat ik bijna dagelijks bij hen over de vloer ben, zijn mijn opa en oma een soort tweede vader en moeder geworden. Ik vind het mooi dat we zo’n hechte band hebben opgebouwd. We hebben ook weleens tegen opa gezegd dat als hij zou stoppen met de duiven, hij niet bang hoeft te zijn dat we minder vaak langskomen. Al hoop ik natuurlijk dat we dit nog heel wat jaren samen kunnen doen.”