Ga naar submenu Ga naar zoekveld

'Voor ons gezin was het volstrekt logisch dat mijn moeder bij ons zou komen wonen'

Colinda nam haar moeder in huis

Twee jaar na het overlijden van haar vader, kwam Colinda’s moeder bij haar in huis wonen. Voor Colinda en haar gezin was het heel vanzelfsprekend om haar moeder in huis te nemen. Dat ze hiermee de wens van haar vader inwilligde, gaf alleen maar meerwaarde aan de beslissing. Het gezin Kasteleijn ervaart zoveel gezelligheid en voordelen van het samenwonen met hun lieve (schoon)moeder en oma, dat ze geen seconde spijt hebben gehad.

Deel:

Als Colinda haar verhaal deelt is het precies drie jaar geleden dat haar vader overleed. “Vandaag is voor mij een dag met een zwart randje”, begint Colinda Kasteleijn- Vermeersch (45) haar verhaal. “Gelukkig ben ik inmiddels zo ver dat ik over deze gebeurtenis kan praten zonder in huilen uit de barsten, maar het blijft moeilijk. Mijn lieve vader is namelijk twaalf dagen nadat hij de diagnose kanker kreeg, gestorven. Iets wat ik nog steeds niet kan bevatten. Het begon allemaal toen hij zich op een zaterdag niet goed voelde. Hij was misselijk en had zoveel pijn dat hij zijn bed niet uit kon komen. Er kwam een dokter van de HAP bij hem langs en na onderzoek dacht hij dat het om een galblaasontsteking ging. Er werd een ambulance opgeroepen, om hem voor uitgebreider onderzoek naar de spoedeisende hulp te vervoeren.

'Het zat al in zijn lever, longen en botten'

Na een scan en bloedonderzoek op de spoedeisende hulp kwam de arts met een bedrukt gezicht bij ons zitten en kregen we te horen dat mijn vader uitzaaiingen van wel vijftien centimeter groot op zijn lever had. Hij werd meteen opgenomen. Na onderzoeken werd duidelijk dat het om dikke darmkanker ging en dat hij grote uitzaaiingen door zijn hele lichaam had. Het zat zelfs al in zijn lever, longen en botten.

In een paar dagen tijd ging hij zo hard achteruit dat het besef tot ons begon door te dringen, dat mijn vader niet lang meer te leven had. Het was voor ons onbegrijpelijk dat hij op vrijdagavond nog langs het voetbalveld zijn kleinzoon stond de supporten en de volgende dag zo ernstig ziek bleek te zijn. Hij had wel klachten en wat pijntjes gehad en we vonden hem ook wel wat magerder geworden, maar de bloeduitslagen bij de huisarts waren goed, dus aan zo`n ernstige ziekte had niemand gedacht, ook de huisarts niet.”

Gemis

Na twaalf dagen moesten Colinda, haar moeder en haar gezin afscheid nemen van hun geliefde vader, man en opa en blies hij zijn laatste adem uit. “Mijn moeder was heel sterk en sloeg zich kranig door deze verdrietige periode”, herinnert ze zich. “Wel zagen we hoe het steeds moeilijker voor haar werd om, nadat ze bij ons had gegeten, thuis te komen in een leeg huis. Ook al zette ze de televisie of de radio aan om de stilte te verdrijven, het gemis en de eenzaamheid hingen voelbaar in de lucht. Meerdere keren drongen wij er bij haar op aan om bij ons te komen wonen. Ze at elke avond bij ons, dus het zou voor haar veel fijner voor zijn als ze alleen maar naar boven, naar haar eigen kamer hoefde te gaan in plaats van thuis te komen in een leeg huis. We woonden in het oude huis van mijn ouders, dus het was vertrouwd terrein voor haar.”  

'Voor ons gezin was het volstrekt logisch dat mijn moeder bij ons zou komen wonen'

Twee jaar lang heeft haar moeder het in haar eentje weten vol te houden, tot ze inzag dat het erg fijn zou zijn om ‘s avonds niet meer naar huis te hoeven. “Ze wilde ons niet tot last zijn en voelde zich erg bezwaard, ondanks onze tegenwerpingen dat ze ons nooit tot last zou zijn. Ook de kinderen stonden volledig achter ons aanbod om oma op te nemen in ons huis en binnen ons gezinsleven. Ze waren opgegroeid met hun opa en oma en zagen hen vanaf hun geboorte bijna dagelijks.”

Haar oudere broer en zus zijn net na en tijdens hun geboorte overleden, dus is Colinda enig kind. “Alle liefde en aandacht van mijn ouders ging naar ons gezin. Ze waren dolgelukkig toen we, na tien jaar wachten, vertelden dat we een kindje zouden krijgen. Vanaf dag één waren ze dagelijks bij hun leven betrokken. Voor ons gezin was het dan ook volstrekt logisch dat mijn moeder bij ons zou komen wonen; ze was zo vertrouwd voor ons. Daarnaast had mijn vader altijd tegen mijn moeder gezegd, dat als hij er niet meer zou zijn, ze bij ons moest gaan wonen. Toen dat gebeurde, werd zijn wens ingewilligd.”

Gebrek aan privacy

Niet iedereen begreep hun besluit om haar moeder in huis op te nemen. “Mensen voorspelden dat we hier spijt van zouden krijgen, doordat we onze privacy kwijt zouden raken. Ik ben opgegroeid in een warm nest en kreeg de onverdeelde liefde en aandacht van mijn ouders. Het is voor mij heel natuurlijk om deze liefde terug te geven en er nu voor mijn moeder te zijn. Ze woont inmiddels alweer een jaar bij ons en ik heb er nog geen seconde spijt van gehad.”

'Met liefde maakt ze elke ochtend de broodtrommeltjes voor de kinderen klaar'

Het aanbod om een appartement in een van de garages te maken, zodat haar moeder wat privacy had, werd door haar moeder resoluut afgeslagen. “Ze wilde juist dicht bij ons zijn en meegenieten van het gezinsleven. Door middel van een traplift kan ze nu naar haar eigen slaapkamer op de eerste etage. Met liefde maakt ze elke ochtend de broodtrommeltjes voor de kinderen klaar en helpt ze met lichte huishoudelijke klusjes. Ondanks dat ze tweeëntachtig is, kan ze niet stilzitten.” Colinda kan geen enkel irritatiepuntje bedenken en vindt het heel fijn dat haar moeder bij haar woont. “Ze heeft een zacht en meegaand karakter en schikt zich helemaal naar ons gezin. Er zal een dag komen dat ze achteruit zal gaan en ik ben blij dat ik dan in de buurt ben om voor haar te zorgen.”

Verdriet

“Naast verdriet mogen we ook ons geloof in God met elkaar delen en kunnen we veel van elkaar leren”, getuigt Colinda. “Mijn moeder was een aantal maanden geleden getuige van onze geloofsbelijdenis. Mijn man komt niet uit een christelijk milieu, dus we zijn destijds niet voor de kerk getrouwd. Door alles wat er in ons leven is gebeurd, is mijn man ook in God gaan geloven. In oktober deden we samen belijdenis en werd hij gedoopt. Daarnaast werd ons huwelijk, na tweeëntwintig jaar getrouwd te zijn geweest, ook kerkelijk ingezegend. Een bijzonder emotioneel en waardevol moment voor mij. Ik koester dat moment als een schat. God liet mij zien dat Hij bij ons is en kracht geeft als het moeilijk is. Dat doet Hij nog steeds, want het verdriet om het verlies van mijn vader blijft, maar dankzij God heb ik kracht om door te gaan.

Geschreven door

Rita Maris

--:--