Column #12 Wilfred: ‘Er rust een taboe op scheetjes laten’

Sorry dames, maar ik moet het vandaag even over iets hebben waar jullie liever niet over praten, maar toch allemaal doen: roddelen. Nee: poepen. Er zijn nog steeds mannen die denken dat vrouwen niet poepen, maar ik kan je uit, ehm…, eigen hand verzekeren dat dit wel degelijk het geval is. 

Ik ben het poepen met het klimmen der jaren steeds meer gaan waarderen. Het zijn kostbare momenten geworden, daar in dat kleine kamertje. Waarom? Omdat poepen sinds ik twee jonge kinderen heb een soort koorddansen is geworden: de eerste seconden gaat het goed, maar de kans op een fiasco is groot. Elk moment kan de bom ontploffen, zeker als ik alleen met die kids ben. Net ook weer. Terwijl ik op de wc zit, is het stil in de woonkamer. Paradijselijk stil. Dat had een signaal moeten zijn, maar als jonge vader raak je op een gegeven moment dusdanig afgestompt dat bepaalde signalen niet altijd tot je doordringen.

“Ik heb heel veel pilletjes gegeten!”, komt Appie (2) trots vertellen. Hij steekt z’n tong uit om te bewijzen dat het leed daadwerkelijk geschied is. Lichte paniek. Welke, waar?! Wat bleek: hij had het halve potje vitamine D leeg gevroten. “Dat mag écht niet, dat is heel gevaarlijk!,” zeg ik met m’n meest boze blik. “Maar hij is voor kinderen,” zegt Appie triomfantelijk. Dat klopte, het waren pilletjes voor kinderen vanaf een jaar – maar dat maakt een halve pot wegkauwen niet opeens acceptabel. “Niet meer doen!”, probeer ik nogmaals. “Nee,” besluit Appie. “Paw Patjol niks te dol!”

Dan nog even iets wat in het verlengde ligt van poepen, namelijk scheetjes laten. Nu denken jullie: die vieze mannen ook altijd, wij vrouwen doen dit niet. Ik kan je vertellen: vrouwen doen dit wél, maar durven er niet voor uit te komen. Er rust een taboe op. Zolang dit het geval is, blijven jullie vanuit je Ivoren Toren Van Scheetloze Vrouwen doen alsof scheetjes laten een mannenprobleem is, en we weten allemaal waartoe zo’n valse tweedeling kan leiden: ruzie, echtscheiding en uiteindelijk de dood.

Hoe haal je iets uit de taboesfeer? Juist: door erover te praten. Ik zal het spits afbijten met een anekdote. Mijn vrouw en ik kwamen na een lange autorit thuis en moesten beiden direct naar het toilet. Ik beneden, mijn vrouw boven. Op een gegeven moment hoor ik wat gemurmel van boven, dus ik roep: “Wat?” Ik hoor weer iets, dus ik zeg: “Wat zég je?” Begint m’ n vrouw opeens keihard te lachen. Ze had een scheetje gelaten.

Zie je nou hoe makkelijk dat was? Nu jullie.

Meer columns van Wilfred lezen? Klik hier!