Column #18 Mama Mirjam: ‘Een kind met down is het einde niet, het is alleen een ander begin’

Met de fiets aan de hand loop ik over de markt. Livia zit in het voorstoeltje, waar ze eigenlijk te groot voor wordt. Maar het is nog zo gezellig. Ik zing een liedje in haar oor, waar zij de gebaren bij maakt en af en toe draait ze haar gezichtje om, zodat ze me een kus kan geven. We kopen broodjes bij de bakker en Liv gebaart ‘dank u wel’. Ze heeft bekijks, zoals altijd. De een kijkt, een ander glimlacht en een oudere dame kletst over hoe lekker Livia’s gekregen broodje is.

Mensen zullen altijd kijken, want Livia is anders

Dit is zoals het is en hoe het ook in de toekomst zal zijn. Mensen zullen altijd kijken, want Livia is anders. En anders is hoe dan ook interessant. Ik vind dat niet erg, ik betrap mezelf er ook wel eens op. Hoe doet die ander het? Wat kan hij allemaal? Wat heeft ze al geleerd? Oprechte interesse, vermengd met een tikkeltje nieuwsgierigheid. Zolang ik liefde zie in de ogen van passanten, ben ik een tevreden moeder.

Maar wel een moeder die zou willen spreken. Doe mij maar een zeepkistje op de markt, naast de bakkerskraam. Ik zou Liv op mijn arm nemen en vertellen wat ze allemaal geleerd heeft het afgelopen jaar. Dat ze tientallen gebaren heeft geleerd, en gebruikt als het nodig is, dat ze zelf haar vorkje uit de la haalt en op haar stoel aan tafel klimt. Dat ze vier kleuren kent en kaartjes kan matchen en sorteren. Dat ze steeds meer klanken laat horen en woordjes nazegt. Liv zou haar hoorders toelachen en ik zou vervolgens delen hoe ze ons leven heeft verrijkt.

Vreugde

Als een ware advocaat voor downsyndroom zou ik vertellen hoeveel vreugde ze ons brengt en dat we haar geen moment anders zouden wensen. Ik zou vertellen dat Livia straks naar een reguliere school gaat, omdat we geloven in een inclusieve samenleving. Dat we uitkijken naar een nieuw jaar met Liv; een nieuw jaar waarin we vast weer veel kleine stapjes zullen vieren.

Als ik mijn publiek de gelegenheid zou geven vragen te stellen, zouden er vast verschillende handen omhoog gaan. Of we wisten dat we een dochter met downsyndroom zouden krijgen? Nee, we wisten het niet. We schrokken, want we waren nog onwetend.  Maar een kind met down is het einde niet, het is alleen een ander begin. Het begin van een avontuur met ups en downs, net als bij elk ander kind.

Ik deel het verhaal van Liv met alle liefde

We zouden even knikken en vriendelijk lachen en hopen dat onze speech verschil zou maken.

Ik fiets naar huis terug, met fietstassen vol lekkers en een meisje dat genietend haar broodje eet. Een kistje op de markt zal er niet komen, dat is ook vast niet de manier. Diep van binnen moet ik ook toegeven dat ik daar het lef niet voor zou hebben. Maar eenmaal thuis klim ik op mijn digitale zeepkistje en strooi wat licht de wereld in. Ik deel het verhaal van Liv met alle liefde. De wereld heeft het nodig, zeker nu in deze dagen zo donker kan zijn. En wie weet, maken we verschil!