Column #22 Mama Mirjam: 'Als ik naar Livia kijk, zie ik de definitie van vreugde'

Er werd een meisje geboren en al snel kreeg ik een berichtje van haar moeder. We hadden namelijk iets gemeen; beiden hebben we een dochter met het syndroom van Down. De mijne is bijna een kleuter, de hare een paar dagen oud. Ze vertelde me hoe ze tijdens haar zwangerschap gegrepen was door Livia. Ze genoot van de filmpjes die ik van haar maakte en de wereld in stuurde. Nu ze zelf moeder was geworden van een meisje met down, begreep ze dat God haar had willen voorbereiden. Dankbaarheid vulde mijn hart.

In de daaropvolgende dagen keek ik via Instagram mee hoe deze moeder haar dochter, inclusief haar syndroom omarmde. Automatisch gingen mijn gedachten terug naar augustus, deze zomer vier jaar geleden. Ik zag mezelf weer zitten in mijn kraambed, kijkend naar het meisje in mijn armen. Zag ik kenmerken van down? Kleine oortjes, amandelvormige oogjes… ik wilde het eigenlijk niet zien. Als ik maar net deed of ik het niet zag, was Livia een heel gewone baby. Zolang de uitslag van het chromosoomonderzoek niet binnen was, had ze geen syndroom van Down. Struisvogelpolitiek in het kraambed.

Nu, achteraf, wilde ik dat het anders was. Met de kennis van nu, zou ik nog eens terug willen kruipen in dat kraambed. Ik zou meer genieten, onbezorgd bewonderen en dankbaar verwonderen. Als ik in mijn zwangerschap die filmpjes van Liv ook had gezien, had ik me een stuk minder zorgen gemaakt. Ik had me verheugd over het feit dat ik voor zo’n mooi mensje met een extra chromosoompje mocht gaan zorgen. Maar God bereidde ook mij voor, zonder dat ik het in de gaten had. Hij reikte ons Livia’s tweede naam aan; Abigail. Vreugde van de Vader. Zonder twijfel wisten we dat God wilde dat onze dochter die naam zou dragen. En toen we haar diagnose kregen, viel dit puzzelstukje op zijn plaats. Onze dochter zou tot vreugde zijn!

Ze maakt haar naam meer dan waar. Als ik naar Livia kijk, zie ik de definitie van vreugde. Als ik haar op het marktplein zie rennen achter de duiven aan en haar lach boven al het stadsrumoer uit hoor komen. Als ik zie hoe ze langs een wildvreemde rent en even de tijd neemt om te zwaaien en dag te roepen. Als ik zie hoe ze blij haar armen in de lucht steekt als het haar is gelukt op de trampoline te springen. Ze is joy en ze brengt joy, mijn lieve meisje met het syndroom van Down.

Ik blijf haar filmpjes de wereld in strooien. Het complete plaatje. De zorgen af en toe, de vreugde het meest. Want zo is onze realiteit! En vanaf nu zend ik af en toe ook een gebed mee, naar onze hemelse Vader: ‘Wilt U ons kind van vreugde gebruiken om nog meer moeders voor te bereiden? Dank U wel!’

Meer lezen over het leven van Mirjam? Lees hier haar vorige columns.