Column Hanneke: 'Een cadeautje voor de buurt'

Voor ons huis, ingeklemd tussen ons schuurtje en dat van de buren, bevindt zich een aantal onbestemde vierkante meters. Het is op het noorden, dus veel wil er niet groeien. De containers staan er. En het pad naar schuur- en huisdeur moet vrij blijven. Het woord voortuin is eigenlijk te veel eer, je kunt er weinig mee. Een loos stukje versteende stad. Betegelde treurigheid.

Mini-bieb

Dat moet toch anders kunnen, dacht ik. Gecombineerd met het feit dat de dichtstbijzijnde bibliotheek een aardig eind fietsen is (voor een boekenwurm als ik een serieus probleem), ontstond langzamerhand het idee om ons tegelplateau wat op te leuken met... een minibieb.

Tussen het bedenken van een goed idee en de uitvoering ervan wil bij mij nogal eens een flinke periode zitten, met name als ik het druk heb. Zo ook in dit geval. Er was een duwtje in de rug nodig voor de uitvoering. Dat kwam er, in de vorm van een door een van mijn nakomelingen gewonnen kleurwedstrijd. Op zich al leuk natuurlijk, als je kind van vier een kleurwedstrijd wint, maar nog leuker als de prijs (naast een boel leuke kleurspullen en een kolossale oorkonde) een fors geldbedrag omvat dat besteed moet worden aan iets moois voor de buurt.

Er was een duwtje in de rug nodig voor de uitvoering

Ik overlegde met het prijswinnende kind. Of hij het misschien een goed idee vond om kinderboeken te kopen van het geld dat hij gewonnen had. Dan konden alle kinderen uit de buurt boeken komen lenen en hijzelf ook. Eerst was hij wat beteuterd dat ze dan dus zomaar ineens uitgeleend zouden kunnen zijn – toch wel een beetje het basisidee van een bibliotheek – maar algauw werd ook hij enthousiast. Dit was inderdaad iets waar de hele buurt wat aan had.

Op Markplaats tikte ik een geinig kastje met een deur en een puntdak op de kop. Ik kocht groene en witte buitenverf, rollers en kwasten en toverde het kastje om in een frisgroen Zaans huisje met een wit dak. Al schilderend, pontificaal voor de deur, kreeg ik al de eerste vragen van buurtbewoners: ‘Wat maak je?’ ‘Een minibieb?’ ‘Hoe werkt dat?’ De eerste spontane praatjes ontstonden al. De zijkant van het kastje beletterde ik ten slotte met het woord ‘MINIBIEB’ en het vullen kon beginnen.

'Bij de plaatselijke boekwinkel bestelde ik voor meer geld dan ik ooit had gedaan’

We overlegden over welke boeken er in ieder geval in zouden moeten en bij de plaatselijke boekwinkel bestelde ik boeken voor meer geld dan ik ooit had gedaan. Twee planken vulden zich met kinderboeken en dankzij mooie tweedehands donaties na een oproep her en der, vulden de twee overige planken zich met leesvoer voor volwassenen. Feestelijk openden we onze eigen minibieb: een gouden lint strikte ik er omheen, dat de kleurkampioen eigenhandig mocht doorknippen.

Leuke gesprekken

Inmiddels ben ik al bijna drie jaar directeur van mijn eigen biebje. De kinderen vinden het geweldig om er boeken te lenen, ik vind het ideaal om ‘s avonds op sokken naar de bieb te kunnen voor een boek, de buurt geniet mee en het levert de leukste gesprekken op. Soms gaat zomaar ineens de bel, omdat iemand vraagt of hij een boek echt zomaar mag lenen. Of ik tref als ik thuiskom ineens een tas vol boeken naast de bieb. Achtergelaten door een gulle gever. Een mevrouw meldde zich met een stapel doorrookte Lucky Luke albums. ‘Misschien iets voor in je bieb? Of anders voor je kinderen?’

Soms gaat zomaar ineens de bel, omdat iemand vraagt of hij een boek echt zomaar mag lenen

Bijna dagelijks, en soms meerdere keren per dag, zie ik iemand in het boekenkastje neuzen om te zien of er iets van zijn of haar gading tussen zit. Dan duik ik zelf meestal gauw weg om diegene niet in verlegenheid te brengen. Soms help ik iemand die een boek staat uit te zoeken juist een beetje. Zo stond er een keer een oudere dame te aarzelen over haar keuze. Ik wees haar erop dat de boeken twee rijen dik staan en vond achterin de minibieb een boek waarvan ik dacht dat het haar misschien aansprak. Ik zei erbij dat het mij ook wel wat leek. Een paar weken later stond ze voor de deur om het boek persoonlijk terug te geven. Ze had het uit en wist nog dat ik ook interesse had. ‘Jij wilde hem ook nog lezen toch? Ik dacht: ik bel maar even aan, anders is hij zó weer weg.’

Mijn minibieb. Altijd open en beschikbaar voor iedereen. Een cadeautje voor de buurt. Ik houd ervan.

Hanneke is kerkelijk werker voor een dag in de week, getrouwd en moeder van twee zoons en een dochter. Tijdens alle ritjes die ze maakt naar school, zwembad, pastorale gesprekken en peuterspeelzaal, denkt ze heel wat af, maakt ze veel mee en deelt haar verhalen met ons. Zoals die keer dat haar een onaangename verrassing stond te wachten: hondenpoep. Onder de schoen van haar kind. En door het hele huis. Dit onwelriekende goedje leerde haar uiteindelijk een wijze les.