Column: ‘Ik was opnieuw naïef en te goed van vertrouwen’

“Mam, ze zijn niet echt…”
Met een mengeling van teleurstelling en schrik kijkt mijn jongste zoon mij aan.  
Ik voel een scheut in mijn buik.
Het zal toch niet…
 
Het is me weer gebeurd. Deze keer via het doorgaans toch heel veilige platform Vinted. Mijn jongste zoon verloor zijn AirPods en ik wilde hem verrassen met een nieuw paar. Zowaar vond ik een gloednieuw paar op Vinted. 

Eerst keurig de reviews gelezen. Contact gehad, ja hoor, helemaal nieuw in de verpakking. Een vriendelijke verkoopster die snel reageerde en de AirPods gelijk opstuurde. En, dacht ik ook nog, ik kan ze altijd terugsturen als ik het niet vertrouw.  
 
Maar vertrouwen deed ik het.  
De AirPods kwamen onbeschadigd, in een gesealde verpakking binnen. Zonder enige argwaan legde ik ze in de kast, want het moment van geven was nog niet daar. Toen dat moment wel was aangebroken was de betaling allang geschied en dus kijk ik nu in de teleurgestelde ogen van mijn jongste zoon die nog heel lief zegt: “Ik vind het super lief dat je ze hebt gekocht en ik ben er alsnog heel blij mee”… 
 
De eerste neiging die ik voel is om de betreffende verkoper, die natuurlijk allang offline is, uit te schelden voor alles wat naar en lelijk is. Daar heb ik best een uitgebreide woordenschat voor en het verschaft me zowaar luttele minuten plezier om erop los te fantaseren welke woorden de meest onherstelbare schade aan zouden kunnen richten.  

Daarna komt de buikpijn. Want al is de schade te overzien, opnieuw belazerd worden is best pijnlijk en schaamtevol. En eerlijk is eerlijk, mijn uitgebreide vernietigende woordenschat die zich eerst op de oplichter in kwestie richtte, richt zich in tweede instantie toch ook op mezelf: had dan ook beter opgelet, hoezo trap je er nu weer in, sukkel, je moet echt minder goed van vertrouwen worden… 
 
Deze vernietigende, kritische stem die zich nu naar binnen richt ken ik heel goed.  
En ik heb inmiddels ook geleerd om de dialoog met deze stem aan te gaan.  
 
Ik was inderdaad opnieuw naïef en te goed van vertrouwen.  
Maar goed van vertrouwen zijn is best een mooie eigenschap en bovendien was ook werkelijk op geen enkele manier te zien dat dit geen originele oortjes waren. Ik heb gedaan wat ik kon doen.  
 
Tevreden over dit reisje in mezelf zet ik een kop thee.  
Met nog een klein beetje zeurende buikpijn ga ik op de bank zitten en feliciteer mezelf met deze hernieuwde belofte aan mezelf om vooral goed van vertrouwen te blijven. 
 
Wel een beetje jammer dat het zoveel geld kost, daar moet ik nog eens wat op verzinnen…