Maartje: ‘Anderen zien deze basisschool als een rommeltje, maar ik zie iets anders’

Basisschool De Droeftoeter. Dat zou een geschikte naam zijn. Sommige ramen kunnen niet meer open omdat ze bijna uit hun sponningen vallen. Als het regent, staan op diverse plekken de emmertjes al te wachten. De speeltoestellen zijn verouderd, de tuin verwilderd. Het meubilair is een bijeengeraapt zootje, de methodes zijn afdankertjes van andere scholen en zelfs het kopieerapparaat leidt hier zijn derde leven, stroperig en streperig.

De kinderen die er komen, vormen een vreemd samenraapsel. De klasjes zijn klein, kinderen zijn er de ene dag wel, de andere dag niet, net hoe het uitkomt. Ouders spelen geen rol op deze school, ze zijn niet betrokken, lijken belangrijkere zaken aan hun hoofd te hebben. De inspectie komt langs en vindt heel wat van de manier waarop de boel op schrift staat.

Basisschool De Droeftoeter. Het is er een rommeltje én het is de plek waarvoor ik een jaar geleden een leuke baan heb opgezegd. Waarom? Ik zag niet Basisschool De Droeftoeter, ik zag een magisch uitzicht op leven, liefde en toekomst.

De basisschool in kwestie is een azc-school. Na de gewelddadige machtsovername van de Taliban in Afghanistan, kwamen er een paar jaar geleden heel veel vluchtelingen naar Nederland. Het azc hier is in allerijl uit de grond gestampt. Maar wat moest er met de kinderen? Een leegstaand, afgeschreven gebouw in een naburig dorp kon wel dienen als school. Bevlogen leerkrachten verzamelden spullen en binnen een paar dagen tijd werd er onderwijs georganiseerd voor tientallen kinderen van allerlei pluimage.

Een stoel voor iedereen

Nu zie ik een plek waar afwachtende kinderogen liefdevol begroet worden. Waar een stoel is voor iedereen. Waar je tranen, je boosheid, je frustratie, je ellende niks afdoen van je waarde. Waar je kleur, je talenten, je onvermogen en je mogelijkheden niet voorop staan. Dat je er bent is genoeg. Als je iets zegt, hangen we de vlag uit. En als je meedoet, vieren we feest.

De plek waar harten en hoofden langzaam weer opengaan. Waar vertrouwen voorzichtig groeit. Waar langzaamaan, en vaak hink-stap-sprong, ontwikkeling weer op gang komt. Soms door te leren lezen in een nieuwe taal. Soms door mee te doen met touwtjespringen. Soms door je eerst Nederlanse zin uit te spreken: “Mag ik… toilet?’ Een plek waar we elke stap die je zet zien en vieren. En als je terugvalt door ruzie thuis, onzekerheid, of onbekend gedoe, vangen we je op en dragen we je naar de volgende dag. Waar een nieuwe kans voor je klaar ligt.

De school staat aan de rand van een klein dorp. Als je de deur in het lokaal op de hoek opengooit, zie je de wijdse polder. Zou je het slootje overspringen, dan sta je in het akkerland tussen de ganzen. Het gras groeit bijna naar binnen. Aan het einde van de dijk staat een molen. Hij draait en draait. Basisschool Het Uitzicht, een wijds uitzicht op een nieuwe toekomst.

Tekst & afbeelding: Maartje Vitters