Column Mama Mirjam (9): hand in hand

Het was een warme zomeravond. We zaten op de boulevard, met ons zessen op een rij, en aten een patatje. Livia zat naast me, alle focus op haar bakje patat. Ik keek naar de zee, hield de meeuwen – die het mogelijk op onze maaltijd voorzien hadden – in de gaten én ik keek naar de mensen die langs ons heen liepen. Dat blijft toch altijd een heerlijke bezigheid; mensen kijken.

Ineens waren ze daar; drie mensen, hand in hand

Ineens waren ze daar. Drie mensen, hand in hand. Een vader en een moeder, met hun dochter tussen hen in. Dat klinkt niet heel bijzonder; zij het dat de dochter bijna volwassen was. Mijn oplettende oog merkte direct op dat ze het syndroom van Down had. Ik volgde hen tot ze uit het zicht waren. Ze praatten met elkaar, hadden het fijn met elkaar en wandelden zo, hand in hand, het strand op. ‘Ah, zag u dat mam, zij heeft ook het syndroom van Down!’ De meiden hadden het drietal ook opgemerkt.

Ik keek even naar Livia en kreeg een beeld voor ogen van onze toekomst. Ik zag ons al samen wandelen, met Livia tussen ons in. Haar handen in onze handen. Zij, bruisend van leven en energie, huppelend misschien wel. Over haar hoofd zouden we elkaar aankijken en glimlachen.

Huppelende dochter

Vroeger had ik wellicht wat meewarig gekeken bij een dergelijk beeld. Wie zit er nu op te wachten om hand in hand met je dochter van achttien over het strand te wandelen? Een dochter met het syndroom van Down, een huppelende dochter die misschien wel nooit écht volwassen werd. Maar nu… nu denk ik: ja, fantastisch moet dat zijn! Want het is dan wel mijn dochter, mijn eigen vlees en bloed. De dochter die ik voedde, die ik in mijn armen koesterde vanaf dag één.

De dochter die ik met tranen afstond aan de handen van kundige artsen, de dochter die ik voor de tweede keer van God ontving. De dochter die ik gebaren leerde, met wie ik dansend door de kamer ging. De dochter die haar handje op mijn arm legde en met haar liefste stemmetje ‘mama’ zei. De dochter die ik avond na avond instopte en met wie ik samen bad, haar gevouwen handjes in de mijne.

Wat ze bereikt heeft, is helemaal niet belangrijk

Daarom zal het vertrouwd zijn, om samen met haar te wandelen, of te huppelen. Ook als ze al achttien is en officieel volwassen. En wat ze dan bereikt heeft, is helemaal niet belangrijk. Of ze kan lezen en rekenen, een opleiding heeft gevolgd, het doet er ten diepste niet toe. De waarde van haar leven hangt gelukkig niet af van haar successen. Haar waarde ligt in haar Schepper en ik koester het feit dat ze mijn dochter is.

Ik zie ons al wandelen, hand in hand. Onze voeten in het warme zand, we genieten met elkaar. Over haar hoofd kijken wij elkaar aan en we glimlachen. Wie had dit ooit kunnen denken!

Meer lezen over het leven van Mirjam? Lees hier haar vorige columns.