Column Margje: 'Mijn zwager had de geboorte van het veulen haarfijn aangevoeld'

De merrie draagt een band die registreert wanneer ze gaat liggen en vervolgens krijgt mijn zwager een oproep. Maar er gaat toch niets boven het voorgevoel van deze paardenman in hart en nieren. Hij zat op tien minuten rijafstand van de merrie. Straks kwam hij te laat en zou er iets mis kunnen gaan! Dat zou hem niet overkomen.

Het deed me denken aan vroeger. Aan die ene avond dat mijn ouders weg waren en ik als 16-jarige op een merrie moest letten die ook een veulen zou krijgen. Ik had een vriend te eten. Als tegenprestatie, omdat ik van hem voor een zacht prijsje een rode Puch had gekocht. Ook al was de verf ervan afgebladderd en had-ie op weg naar school om de haverklap een vette bougie, die ik dan schoon moest maken om verder te komen. En daardoor kwam ik dan weer te laat op school... Toch was ik dolblij met mijn luxe vervoermiddel!  Maar koken kon (en kan) ik niet echt, dus de druk was hoog.

Wat zag ik nou? Een schim? Een veulen!

We zaten net aan tafel toen ik me ineens iets herinnerde: de merrie! Ik liep naar de stal. Ik keek, ik keek nog eens, wat zag ik nou? Een schim? Een veulen! Echt waar! Het stond zelfs al!

Mijn zwager deed het beter. Hij had het haarfijn aangevoeld. Ik appte hem nog of hij wilde bellen als het begon, want dan wilde ik ook wel even kijken. Maar na een uurtje kreeg ik een foto. De merrie was haar veulen al aan het schoonlikken. Het was heel snel gegaan. De telefoon ging over, binnen dertig seconden stond mijn zwager erbij, en toen was het hoofd er al uit!

Nog voor het toetje schoof hij bij ons aan. Onze grote vraag: hoe heet ze? Daar had hij ook al mooi over nagedacht. Vicky! Van Victoria, overwinning. En zo kreeg 5 mei onverwacht een extra lading. Nieuw leven. Hoop. En een lekker verhaal voor een column.