'De dood plan je niet in, en het leven ook niet'

Na twee mislukte pogingen om onze hond drachtig te krijgen, hadden we nu het zekere voor het onzekere genomen en de desbetreffende reu maar liefst twee keer langs laten komen, met twee dekmomenten als gevolg.

Onzeker over de uitkomst – ik dacht eigenlijk gewoon: het zal wel weer niks worden – gingen we naar de dierenarts met onze hond Nasja. “Ik zie één, twee, drie… acht puppy’s,” deelde hij mee. Om er droogjes aan toe te voegen: “Maar het kunnen er ook zes of twaalf zijn.” Met dat nieuws gingen we naar huis. Onze dochter was helemaal in de gloria. Ik had, vanwege mijn moeders ziekbed, een dubbel gevoel. De uitgerekende datum had de dierenarts ingeschat op begin januari. Ondertussen ging het slechter met mijn moeder en overleed ze eind december.

Toen Nasja bijna ging bevallen, besloten we om op een bedje naast haar te gaan slapen, om alles ook ’s nachts goed in de gaten te kunnen houden. Toen het moment daar was, werd ze heel onrustig. Ze hijgde erg, maar verder gebeurde er vrij weinig. Naar de dierenarts maar: Nasja moest een keizersnede.

Een heftige start, want omdat ze de bevalling niet had meegemaakt, moest ze niks van haar jongen – elf in totaal! – hebben. Ze gromde zelfs naar ze. Gebroken nachten volgden: Nasja moest ontdekken dat dit toch echt haar kids waren, ze moest er niet bovenop gaan liggen, en de pups moesten drinken. Ook de dagen waren vol ‘hond’: eten maken, poep en plas ruimen, nageltjes knippen, (te strakke) halsbandjes checken, de werpkist verschonen, de hele kámer verschonen – een baby verzorgen is er niks bij.

In die hectiek liep ik verfomfaaid onze 12-jarige zoon tegen het lijf. Hij bleek de situatie positief te kunnen bekijken vanuit zijn gameachtergrond. “Nou mam, je hebt het eigenlijk heel goed voor elkaar: je bent oma kwijt, dat is één leven; maar je hebt er toch maar mooi elf levens voor terug…!”