Column van een pleegmoeder: ‘De voogd windt er geen doekjes om: ‘Je vader wil je niet meer zien’

We zitten in een kantoor bij Jeugdzorg. Een kil en saai gebouw. Een warm en klam handje zoekt mijn hand. De hele setting maakt het spannend. En dat terwijl we al weten wat de boodschap gaat zijn.

‘Je vader wil je niet meer zien.’ De voogd windt er geen doekjes om. Het hoge woord wordt er meteen uitgegooid. De woorden klinken hard in de kille ruimte. ‘Hoe vind je dat?’ wordt vervolgens aan Demi gevraagd. ‘Jammer, verdrietig en een beetje raar’, is haar antwoord. Op de terugweg in de auto huilt ze. Ik bijna.

Het kan toch niet zijn dat het hier stopt

In de week na het gesprek laat het me niet los. Dit kan toch niet, denk ik. Het kan toch niet zijn dat het hier stopt. Ik merk een onrust in me. Het gevoel dat ik er nog niet alles aan heb gedaan. Dat er nog een kans op weerzien is.

Ik besluit om vader een appje te sturen. Met de boodschap dat zijn meisje hem erg mist. ‘Ik mis haar ook’, is zijn antwoord. ‘Maar ik wil niets meer met die stomme jeugdzorg te maken hebben.’ We appen wat heen en weer. Ik zie toch nog een kans. Een kans op een ontmoeting tussen vader en dochter.

Een paar weken later is er een afspraak. Mét vader, zonder die – in zijn beleving – stomme jeugdzorg. Ik heb toestemming gevraagd om het zelf te regelen en na veel vergaderen was het akkoord. Hoe het afloopt we zien wel. Maar nu heb ik het gevoel dat ik er alles aan heb gedaan.

Nu heb ik het gevoel dat ik er alles aan heb gedaan

We zitten in de auto, haar klamme handje vindt mijn hand. ‘Ik vind het spannend’, zegt ze. ‘Ik ook’, zeg ik. De deur gaat open en Demi en haar papa vliegen elkaar na twee jaar in de armen. Ik pink een traantje weg. Ik ben trots op dit meisje. Ze heeft altijd van hem gehouden. Loyaliteit zeggen ze. Ik zie liefde. Liefde van een meisje voor haar vader.

Ik hoop met heel mijn hart dat het goed blijft gaan dat ze elkaar soms kunnen ontmoeten en zien.