Column van een pleegmoeder: ‘Een moment van begrip kan een wereld van verschil maken’

We zijn uit eten bij een pannenkoekenhuis bij ons in de buurt. Niets bijzonders, zou je zeggen, maar voor onze drie pleegkinderen is het een hele onderneming. Het is best spannend om in zo’n onbekende omgeving te zijn.

Finn speelt heerlijk in de speeltuin. Hij kwam bij ons als tweejarig jongetje, angstig vanwege de mishandeling en andere nare dingen die hij had meegemaakt. De sporen daarvan waren goed te zien. Als er in de kleuterklas gestoeid werd, deed hij het liefst niet mee. En als het te heftig werd, trok hij zich helemaal terug. Langzaam maar zeker durfde hij het echter weer aan. Eerst met de grote kinderen in ons gezin en later ook met vriendjes op school. Ook op andere gebieden zagen we hem opbloeien. Stapje voor stapje, beetje bij beetje, kreeg hij weer vertrouwen in mensen.

Stapje voor stapje, beetje bij beetje, kreeg hij weer vertrouwen in mensen

Plots schrik ik op als ik wat tumult in de speeltuin hoor. Een vader verheft zijn stem, en ik loop erheen om te kijken wat er aan de hand is. Ik zie Finn, helemaal in zichzelf gekeerd, bang en verdrietig. Tegenover hem staat een vader die tegen hem schreeuwt en vindt dat het onfatsoenlijk is dat Finn niet netjes antwoordt als hij iets vraagt.

De vader ziet een brutaal kind. Ik zie een kind dat ontzettend veel heeft meegemaakt. Ik neem Finn mee, zet hem op mijn schoot, en hij blijft een poosje bij ons aan tafel zitten.

Later besluit ik toch even naar de man toe te gaan. Niet om uit te leggen dat ik geen brutale kinderen heb, want ook mijn kinderen kunnen soms brutaal zijn, ondanks mijn opvoedpogingen. Maar ik wil hem uitleggen dat dingen soms anders zijn dan ze lijken, en dat het goed is om soms net even wat verder te kijken.

De boodschap komt aan; de man voelt zich erg ongemakkelijk. Hij loopt naar Finn toe om zijn excuses aan te bieden.

Ik zie dat de man iets begrijpt wat hij eerder niet zag

Terwijl Finn weer naar de speeltuin loopt en ik hem nakijk, voel ik een warme gloed van trots. Hij heeft al zoveel overwonnen, en iedere stap is een stap vooruit. De man knikt me nog dankbaar toe, en ik zie dat hij iets begrijpt wat hij eerder niet zag.

Soms is een beetje geduld alles wat nodig is. Een moment van begrip kan een wereld van verschil maken voor iemand die vecht om vertrouwen te herwinnen.

En terwijl ik Finn in de verte hoor lachen, weet ik: dit zijn de kleine overwinningen die alles de moeite waard maken.

Wil je meer weten over de pleegzorg? Je kunt Amy via Instagram een berichtje sturen met je vragen.