Column van een pleegmoeder: 'Ik wil je het liefst in een doosje doen, zodat niemand je ooit pijn kan doen'

Twee dagen voor kerst kreeg ik een telefoontje van jeugdzorg of ik je wilde ophalen. Het ging niet meer bij je moeder. Er was een heftig geweldsincident geweest en jij lag ernaast in je wipstoeltje. Negen maanden oud was je. 

Eindelijk, dacht ik, eindelijk mag ik je ophalen. Ik had al langer mijn twijfels of het allemaal wel goed was zo. Als ik met je grote zus op bezoek kwam, zag ik steeds meer signalen dat het zo niet langer kon. Je lag alleen maar in de box. Je huilde nooit maakte geen oogcontact. Je lag daar maar. Ik had zo’n sterk het verlangen om voor je te zorgen. Net als voor je grote zus Demi, die al bij ons woonde.

Nu ben je al vier jaar bij ons. En wat houd ik ontzettend veel van je. Je bent een bijzonder meisje. Je gedrag en je houding worden niet door iedereen begrepen en gewaardeerd, maar ik snap je, ik begrijp je en ik bescherm je. Ik wil je het liefst in een doosje doen. Zodat niemand je ooit pijn kan doen. Je nooit iets zal overkomen. Toch weet ik dat dat niet kan. 

Soms moet ik je brengen naar een niet-nuchtere vader, omdat hij recht op omgang heeft. Soms moet ik je brengen naar een moeder die je gedrag niet altijd begrijpt, die niet altijd liefdevol op je reageert. Soms ga je met plezier en soms met heel veel verdriet en tegenzin.

Je hebt vandaag een omgangsregeling met opa en oma. Ik moet je loslaten, laten gaan. Je vindt het spannend, dat zie ik aan je. Zij zien dat niet. Ergens aan het einde van de dag bekruipt me een naar gevoel. Ik bid voor bescherming en dat Hij bij je is. Want waar ik er niet kan zijn, is onze hemelse Papa er altijd!

Opa en oma staan weer aan de deur. Ze zien lijkbleek. “We hadden bijna een ongeluk gehad,” zeiden ze. “Het ging maar net goed!” Mijn hart vult zich met schrik en dankbaarheid. Dank u Heer, dat u mij helpt. Waar ik tekort kom vult U aan. Daar waar ik niet kan beschermen, beschermt U.