Column van een pleegmoeder: ‘Na twee uit­huis­plaat­sin­gen is de moeder van mijn pleeg­kin­de­ren weer zwanger’

‘Alweer?’, ‘Dat meen je niet?’, ‘Kan niemand daar wat aan doen?’ Dit zijn de reacties die ik krijg op het ‘blijde’ nieuws dat de moeder van twee van onze pleegkinderen weer zwanger is.

Alweer. Na twee uithuisplaatsingen en een bewogen leven vol geweld en drugs is deze moeder weer zwanger. Bewust, met voorbedachten rade. Ze heeft er goed over nagedacht, zei ze. En ze is bang, bang dat ze geen kans krijgt en dat deze baby ook weer van haar wordt afgenomen.

Als mijn man thuiskomt van zijn werk, lucht ik mijn hart. Mijn hart zit vol verdriet, verbazing en zorg. Ik stel hem ook de vraag die vanaf dat ik het nieuws hoorde door mijn gedachten gaat: “Wat als het niet gaat lukken, kan deze baby dan ook bij ons komen?” “Zover is het nog lang niet. We zien wel hoe dit verder gaat”, zegt hij wijs.

Wat als het niet gaat lukken, kan deze baby dan ook bij ons komen?

Demi weet het inmiddels. Ze is ontzettend blij. Ze krijgt een broertje. Ze heeft het op school in de klas verteld. Waarop ik gefeliciteerd werd met mijn zwangerschap door moeders op het schoolplein. De uitleg is ook wat ingewikkeld en kinderen geven er hun eigen draai aan. Als ik vertel hoe het zit, ontvang ik een stuk minder blije reacties.

Ze maakt een schilderij voor haar nieuwe broertje. Het is een schilderij vol vrolijke kleuren. Ze heeft er ook wat opgeschreven. Ik kom wat dichterbij om het te lezen. Tranen vullen mijn ogen. Er staat ‘God vind je lief’ en ‘Hij heeft een plan met jou’. En zo is het. Wat de toekomst ook brengt.