Column van een pleegmoeder: ‘Op sommige vragen heb je geen antwoord’

Ik voel me in huis soms net een wandelende Googlemachine. “Mam, waar ligt dit?” “Mam, hoe moet dat?” Ook worden er grote levensvragen zo in mijn schoot geworpen. Mag ik regelmatig, gevraagd of ongevraagd, advies geven.

Ik moet zeggen dat ik er steeds beter in word. Dat ik met het ouder worden – ik ben inmiddels boven de veertig – anders naar situaties kijk. Rustiger, meer ontspannen. Zo van: ik laat me kop niet gek maken. Ze maken me de pis niet lauw.  Voetbalsokken kwijt, een lekke band, verkering uit of verkering aan. Een leraar ziek, de oppas zegt af, de hond loopt weg of het wasmiddel is op. Of erger nog de chocoladepasta. Mijn kop wordt er nog steeds niet gek van en mijn pis wordt er nog steeds niet lauw van.

Ik neem haar in mijn armen en zeg dat ik het echt niet weet

“Mama, waarom wil mijn papa me nog steeds niet zien?” vraagt pleegdochter Demi. Ik kijk haar aan, ik zie haar verdriet. Ik zie haar afwijzing. Ik neem haar in mijn armen en zeg dat ik het echt niet weet. Ik bid naar God dat Hij haar troost als een echte Vader.

Het leven van pleegkinderen is soms best ingewikkeld. Ingewikkelder dan een voetbalsok die kwijt is of een vriendinnetje dat lelijk doet. Op sommige vragen heb je als pleegmoeder echt geen antwoord. Trouwens ik denk dat zelfs Google hier het antwoord niet op weet!