Column Wilfred (5): Vouwwagen

We hebben een vouwwagen gekocht. Eentje van ruim twintig jaar oud, maar wel een Holtkamper, en dat is de Toyota onder de vouwwagens, qua degelijkheid. Nou weet ik niet precies wat er zoal kapot kan aan een vouwwagen. Het is niet dat ‘ie opeens niet meer vouwt, ofzo. Maar ik denk dat het is als telefoonopladers van de Action; het kost niks, maar na vijf keer gebruiken is het kapot. Dat wil je niet hebben met een vouwwagen. Het idee van een vouwwagen is – althans, het idee wat ik er nu van heb: je klapt de boel uit, je doet een x-aantal weken afstand van alle gemakken van thuis, je klapt de boel weer in en voorbij is weer die mooie zomer.

‘Happy wife, happy life’, weet je wel

Mijn ouders hadden vroeger ook een vouwwagen. Daarvan herinner ik me vooral de muizen die gaten vraten in, ehm, alles. Sindsdien is de liefde tussen mij en het kamperen nooit meer echt opgebloeid. Waarom dan toch die vouwwagen gekocht? Omdat je íets moet! Het is wel zo’n exemplaar dat je in een paar minuten opzet, op papier. En ik heb twee kindjes van 4 en 2, en kinderen schijnen zich te vermaken op een camping. Bovendien is mijn vrouw een raskampeerder. ‘Happy wife, happy life’, weet je wel.

Ik ben nooit zo van de voorpret en noem mezelf ‘realistisch pessimistisch’. Leeuwen en beren zijn mijn beste vrienden, zal ik maar zeggen. Om mijn vrouw een beetje te sparen zal ik híer maar mijn verwachtingen van de komende vakantie delen, zodat zij het niet hoeft aan te horen.

We kamperen op een camping aan de rivier De Geul. Dat is Zuid-Limburg, ja, waar de caravans recent nog door de straten dreven. We hadden al gereserveerd voordat die ramp plaatsvond, dus niks aan te doen. De campingbaas verzekerde ons dat alles weer piekfijn in orde was, er was zelfs weer elektriciteit. ‘Is er ook stromend water?’, vroeg ik nog, want grapjes, díe schud ik zo uit m’n mouw.

Niettemin is er wel wat regen voorspeld. Omdat de laatste tijd duidelijk is gebleken dat het geduld van de aarde met ons mensen op is, acht ik de kans aanwezig dat onze Holtkamper straks niet aan, maar ín De Geul staat. Dat mijn vrouw op de vraag wat ze wil drinken zegt: ‘Doe maar een watertje’. En dat de gesprekken een beetje ‘op en neer golven’.  

Ach, we gaan het wel zien. ‘Als de kinderen het maar leuk hebben’, en zij willen graag zwemmen op de camping, dus lieve leeuwen en beren: het komt helemaal goed. 

Meer van Wilfred? Lees hier zijn eerdere columns.