Wilfred: ‘Ik moest mijn kinderen vertellen dat hun gebed niet is verhoord’

Recent overleed Paul Cherryseed, een kennis, na een kort maar intens ziekbed. Hij was enkele jaren ouder dan ik en we kenden elkaar van een afstandje. Kort geleden sprak ik hem nog uitgebreid en heel persoonlijk voor een interview.

Paul was een briljant muzikant, een troubadour, zoals hij zichzelf noemde. In de korte tijd dat ik hem leerde kennen, kreeg ik de indruk dat hij diepgelovig en ontzettend zachtaardig was. Een citaat uit het interview dat me raakte: ‘Als ik zie welk onrecht vluchtelingen wordt aangedaan, denk ik: dit kán niet, dit mág gewoon niet! Ik heb veel in gevangenissen gespeeld en omdat ik zelf zo veel heb meegemaakt, snap ik iets van de gebrokenheid die je daar ziet. Je wilt dat die ander tot z’n recht komt omdat dat bij jezelf in je jeugd niet is gelukt’.

Een wereld van verdriet

Achter dat zinnetje schuilt een wereld van verdriet. Voor zo’n houding kan ik daarom alleen maar heel diep m’n hoed afnemen. Het leven geeft je dusdanig slechte kaarten dat het heel logisch zou zijn om jezelf slachtoffer te voelen en je daarnaar te gedragen, maar wat doe je? Andermans leven proberen mooier te maken.

Naar aanleiding van mijn boek vroeg hij of ik met mijn gezin wilde meespelen in zijn nieuwste videoclip. Maar natuurlijk! De clip hoort bij een vrolijk liedje dat de draak steekt met de vermoeiende kanten van het vaderschap, dus dat paste goed. De dag viel Paul fysiek zichtbaar zwaar, al genoot hij ook. Mijn kinderen zagen hoe moe Paul was en stelden mij hier nu en dan fluisterend vragen over. Aan het eind van de dag zat Paul uitgeteld op een stoel. Toen ik hem bij vertrek een hand gaf, overviel me een vreemd gevoel. Misschien was dit wel de laatste keer dat ik hem zag?

Misschien was dit wel de laatste keer dat ik hem zag?

Na de filmdag kwam zieke Paul nog meerdere keren terug in de gebeden van de kinderen. Het leek me mooi dit kinderlijke medeleven in de vorm van een videootje naar Paul te sturen. Mijn zoontje van 6 vond dit ook een goed plan en zei in de camera: ‘Paul, ik vind het jammer dat je ziek bent. En ik hoop dat je niet doodgaat. En we hebben nog voor je gebid. Doei’.

De dag dat ik hoorde dat Paul was overleden, moest ik dit natuurlijk thuis aan mijn meelevende kindjes vertellen. Terwijl m’n kinderen nog zo voor hem hebben gebeden. Zelf vind ik bidden al best ingewikkeld vanwege allerlei theologische vragen die je erbij kunt hebben, maar mijn kinderen moeten vertellen dat hun gebed niet is verhoord, daar zag ik tegenop. Wat moest ik ze zeggen? Wat moest ik doen? Ik wist het niet. Het enige wat ik wist, is dat Paul nu, of straks, in de hemel is. En daar, dansend met de vluchtelingen, er de sterren vanaf speelt.