Wilfred: ‘Ik word oud en dat merkte ik in de trein’

Vroeger kon ik nog tot twee uur ’s nachts doorzakken en de volgende dag prima functioneren. Vroeger was ik in staat in een smerig, lawaaierig (maar reuzegezellig) studentenhuis te wonen op een kamertje van tien vierkante meter. Wat mij ook goed afging in mijn studententijd: mijn afwasteil met vaat laten staan tot er zelfs in de verste omtrek op de vloer geen ruimte meer was waardoor ik wel af móest wassen. Of mijn toenmalige vriendin – inmiddels vrouw – het morrend deed.

Die tijd is geweest.

Tegenwoordig voel ik het drie dagen later nog als ik één (één!) avondje tot twee uur doorhaal. Tegenwoordig heb ik eerder smetvrees dan dat ik tegen viezigheid kan en is een beetje rust en privacy een eerste levensbehoefte geworden. En tegenwoordig, want daar wil ik het nu vooral over hebben, is elke treinreis een bezoeking. Daarom reis ik zo min mogelijk met de trein, maar de kindjes vinden het OV zo leuk, dus ik ontkom er niet altijd aan.

Deadlines

Laatst was het weer zover. Omdat mijn werkende leven bestaat uit deadlines halen, ben ik blij als ik als reiziger even niet met een deadline te maken heb. Maar laten we eerlijk zijn, ‘een trein moeten halen’ is een vorm van een deadline. Daar begint mijn frustratie al. Vervolgens betaal je tegenwoordig goudgeld voor een treinreis – om vervolgens meestal te moeten staan. Ook nu was het weer zover; er was alleen nog plek op het scharnier van de treindeur. In mijn bescheiden beleving zijn scharnieren niet bedoeld om op te reizen, maar bij de NS moet je betálen om op een scharnier te mogen reizen.

Voorts stinkt het altijd in de trein. Naar medereizigers, hun bedorven lunch, zweet, pis of een combinatie daarvan. Daarom zou ik een leeglopende coupé voordat ik instap het liefst even willen laten luchten, maar dat kan niet, want je moet zo snel mogelijk zorgen dat je in die veewagon komt, anders vertrekt de trein voor je neus (een beeld dat mij net iets te scherp voor ogen staat).

• Wilfred: ‘Kan zo'n kinderverjaardag nou niet wat eenvoudiger?’

  Klik hier

Dan nog wat over de herrie in de trein. Want waarom bellen – vooral jongere – mensen tegenwoordig met hun telefoon op de speaker en houden ze dat ding vast alsof ze elk moment een hap van hun cracker nemen? En waarom zijn die treinprullenbakjes ontworpen in de hel zodat ik bij het dichtklappen ervan elke keer een hartverzakking krijg? Is soft close te veel gevraagd?

Tot slot: vroeger – daar heb je opa weer – kon je nog een praatje maken in de trein. Ik deed een poging daartoe, toen ik een mevrouw naast ons in een schriftje zag schrijven. Ik dacht: misschien schrijft deze mevrouw een roman en gebruikt ze onze gezinsscènes ter inspiratie. Die scènes van ons zijn namelijk heel inspirerend. Ik zei het ook maar gewoon hardop, tegen de kinderen: ‘Misschien zitten wij wel naast een bekende schrijfster…?’ Ze reageerde nauwelijks. Misschien was ze doof, of stom, of beide. Mijn dochter zag het voorval aan en zei zacht: “Die mevrouw zit in ieder geval wél naast een bekende schrijver.”

En zo stapte ik toch nog, volkomen onverwacht, vrolijk uit de trein.