Column Wilfred (7): Spelletjes

Toen we elkaar net kenden, kon mijn vrouw niet tegen haar verlies. Ik herinner me uit onze verkeringstijd een potje midgetgolf dat we zo ongeveer zwijgend hebben afgewerkt, omdat een en ander niet verliep zoals zij het graag zag. Ik dacht destijds bijzonder goed tegen mijn verlies te kunnen, al zullen mijn huisgenoten tegen wie ik potjes FIFA speelde iets anders beweren. Net als de buren die mij van alles uit het raam hoorden schreeuwen.

Inmiddels zijn de rollen omgedraaid. Als mijn vrouw verliest, is ze de glimlachende boeddha in eigen persoon, terwijl in mij het slechtste naar boven komt. Vooral als ik van mijn vrouw verlies. Hoe dat precies zit, weet ik niet. Ze straalt dan iets onoverwinnelijks uit. Misschien is het haar blik, de haast vanzelfsprekende kalmte waarmee ze wint, alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Uiteindelijk heb ik gewoon het gevoel dat ze een spelletje met me speelt.

Het ging met mij al mis tijdens onze huwelijksreis. Ik dreigde te verliezen en gooide uit frustratie al mijn kaarten op tafel. Ze heeft er een foto van gemaakt, dus ik kan het niet ontkennen. Het kan ook zijn dat we sinds ons huwelijk vaker spelletjes spelen die haar beter liggen. Dat zijn met name strategische bordspellen waarbij logisch inzicht vereist is. Het enige strategische inzicht dat ik sindsdien heb ontwikkeld, is dat ik in een bepaalde maandelijkse periode extra op mijn woorden moet letten. Vragen over buikpijn kan ik dan maar beter ongesteld laten.

Inmiddels speelt mijn vrouw wekelijks spelletjes met twee andere mannen. Klinkt anders dan ik het bedoel. Ze speelt bordspellen, strategiespellen om precies te zijn. Die hebben exotische namen, zoals Terra Mystica, Agricola, Dune Imperial. Terraforming Mars. Deze spelletjesvrienden zijn blij dat ze eindelijk iemand hebben gevonden die hun niveau aankan, en mijn vrouw is blij dat er toch nog mannen bestaan die haar spelletjeskwaliteiten wél waarderen. Ik waardeer die kwaliteiten ook wel, zolang ik maar win. 

Het mag thuis dan geregeld uit de hand lopen als ik me toch weer tot een spelletje heb laten verleiden, uiteindelijk moet ik gewoon niet zeuren. Als je qua vrouw een lot uit de loterij hebt, kun je verwachten dat ze je op spelletjesvlak de baas is.

Meer van Wilfred? Lees hier zijn eerdere columns.