TimZingt ontploft

Ik ontplof: “Betaal ik daarvoor mijn zuurverdiende geld aan de sponsorclub?! Dat jij een beetje kan surfen? Jij hoort op een keurige School met de Bijbel te zitten en psalmversjes te leren. Hoe haal je het in je hoofd om zo’n snoepreis te maken in coronatijd? Die sponsororganisatie heeft natuurlijk goedkope tickets weten te bemachtigen naar een dieprood corona-paradijs! En dan goede sier maken dat ze jullie een vakantie aanbieden. Oplichters!”

Ik blaf verder: “Zo krijgen we corona nooit onder controle! We zitten alweer in een tweede golf. Hadden we net ons leven weer een beetje op orde, wordt het weer verpest door mensen zoals jij die gewoon doen waar ze zin in hebben. Nog even en ik stuur onze troetelchristendokter Gor Katchikyan op je af. Dat zal je leren!”

Hope reageert fel: “Doe eens een beetje relaxed! Jij bent de controle over je leven kwijt en vindt dat gewoon moeilijk te accepteren. Jullie in het rijke Westen hebben de illusie gecreëerd dat je de smid bent van je eigen geluk en voorspoed. Jullie zijn er bange controlfreaks van geworden. Corona schud je ruw wakker uit je maakbaarheidsfantasie: je hebt het niet in de hand, je moet leven bij de dag. Zoals wij hier altijd al doen in Afrika. Daar kun jíj nog wat van leren.”

Ik val stil. Zo heb ik Hope nog nooit horen praten. Kribbig mompel ik: “Hoe kom je aan die wijsheid?”

“Van de Bijbel-surfweek. Het is heel Bijbels om te beseffen dat je geen ultieme controle hebt. Christenen zouden in deze tijd juist moeten opvallen door hun relaxedheid omdat ze vertrouwen. Niet dat het wel goed komt, maar dat het goed ís. Gewoon leven in het heden.”

“En wat heeft dat met surfen te maken?” brom ik.

“Dat is praktijkoefening. Dan ben je echt in het heden: balanceren op het water, vertrouwend op de wind en de golven.”

“En als je de controle kwijtraakt en valt?”

Hope: “Geen punt, je klimt weer op je surfplank en wacht rustig af. Er komt altijd weer een tweede golf om het alsnog te leren.”

Beeld: Shutterstock