Corpus Christi: spannend en fascinerend

Hoe oprecht is de nieuwe priester? Dat is een vraag die voortdurend opspeelt tijdens het kijken naar het Poolse drama Corpus Christi. Het publiek weet al dat Tomasz een bedrieger is: hij heet eigenlijk Daniel en is ontsnapt uit een jeugdgevangenis; schuilend in een kerk deed hij zich impulsief voor als priester, en hij werd nog geloofd ook. Maar het publiek heeft ook gezien dat Daniel in de gevangenis trouw de mis volgde en ervan droomde ooit zelf priester te worden. Zijn boodschap van vergeving en genade lijkt authentiek. Tegelijkertijd gedraagt hij zich soms verontrustend.

De ambiguïteit van de hoofdpersoon, knap intens gespeeld door acteur Bartosz Bielenia, maakt van Corpus Christi een licht frustrerende maar ook spannende en fascinerende film, waar je achteraf nog lang over na kan praten. Het gegeven – wonderlijk genoeg losjes gebaseerd op echte gebeurtenissen – had met gemak een klucht à la Sister Act kunnen opleveren, maar is complex en onvoorspelbaar uitgewerkt. Vooral het laatste kwartier hakt erin. Daarin komt de titel ook expliciet naar voren: dat offer van Christus, wat betekent dat nou precies? En hoe verhoudt zich dat tot het verhaal van Daniel? En tot de verhalen van alle andere dolende zielen op de wereld?

Verwacht geen eenvoudige antwoorden. Corpus Christi heeft een luchtige poster, werd genomineerd voor een Oscar en was in eigen land een kassucces, wat allemaal de indruk kan wekken van een typische crowdpleaser. Maar wees gewaarschuwd: dit is een compromisloze en bij vlagen snoeiharde film.

Beeld: Lighthouse Film Distribution