'Dagboek van mijn dwang': een jaar uit het leven van Rianne

“Ik hoor hele tijd gedachten in mijn hoofd, die continu zeggen of ik iets wel of niet mag doen,” vertelt Rianne. “Ik ben altijd bang dat er consequenties aan zitten, die voor anderen misschien helemaal niet logisch zijn. Verder tel ik altijd alles en leg ik dingen recht. Als iets niet geordend is, word ik heel onrustig. In de documentaire zie je bijvoorbeeld hoe ik, door mijn verliefdheid, heel erg de controle kwijtraak. Wat je als kijker ziet, is hoe mijn hoofd daar vervolgens op allerlei manieren grip op probeert te krijgen.”

Onzichtbare dwangstoornis

“Als ik moet uitleggen waar ik last van heb,” vervolgt ze, “merk ik vaak dat ik het moeilijk vind en dat mensen het niet begrijpen. Nu kan ik het laten zien en hoef ik het niet meer met woorden uit te leggen. Zo komt het voor anderen veel dichterbij en voelen en begrijpen mensen het hopelijk beter. Mijn dwangstoornis is in zekere zin onzichtbaar; veel ervan kun je normaal gesproken niet zien. Maar nu probeer ik het complete verhaal te vertellen. Neem die verliefdheid: je ziet dat ik verliefd word en hoe mijn dwangstoornis het helemaal overneemt, en ik daardoor meer last krijg van obsessie en dwang.”

Confronterend

“Sommige momenten waren wel confronterend om terug te zien,” geeft Rianne aan. “Maar het scheelt dat ik alles zelf heb gefilmd en al heb meegemaakt. Dus vind ik het toch ook wel mooi. En ik vond het verrassend dat je dan dingen van jezelf ziet die je op het moment zelf ontgaan. Iets heel kleins wat me bijvoorbeeld opviel toen ik mezelf terugzag, was dat ik op een bepaalde manier beweeg als ik loop: een beetje aarzelende. Als ik het zie, kan ik ineens de link leggen waarom ik dat doe. Dus daar leer ik ook weer van.”

(Tekst gaat door onder de foto)

Een jaar op de wachtlijst

“Ik zit momenteel in mijn afstudeerjaar van de studie creative writing. Over één of twee maanden ga ik afstuderen. Dus nu deze documentaire af is, ga ik werk zoeken. Ik was al op zoek naar hulp voor mijn dwang toen ik begon, en op het moment dat ik klaar was met filmen, kreeg ik –eindelijk – te horen dat er een behandeling kon starten: ik stond een jaar op de wachtlijst. Nu kan ik daar ieder moment voor worden gebeld.”

Spannend

Vindt ze het spannend om zo’n persoonlijk en kwetsbaar verhaal te delen met de wereld? “Ja,” reageert Rianne, “want ik geef wel een intiem inkijkje in mijn leven. Tegelijk is het ook heel mooi en bijzonder om te kunnen doen, om mijn verhaal visueel te kunnen vertellen. Door mijn dwang ben ik best wel beperkt, maar tegelijk was ik mede door wat mij altijd tegenhoudt juist in staat deze documentaire maken. Dit is heel bijzonder en dat gevoel overheerst wel. Mijn familie en vrienden steunen me enorm. Zij vinden het ook spannend, maar zijn vooral heel benieuwd naar het eindresultaat.”

Er zijn weinig documentaires die zó dichtbij komen als deze 

Sociaal vangnet

Thamar Bus, eindredacteur van Dagboek van mijn Dwang, vult aan: “Het geeft mij veel hoop dat er een sociaal vangnet voor Rianne is. Haar familie is zo open; we stappen echt in haar leven. Onder andere omdat ze je ook meeneemt naar momenten met familie en vrienden komt het zo dichtbij.”

Drie korte documentaires

Thamar gaat verder: “Naast deze documentaire hebben we nog drie korte documentaires gemaakt. Die zijn te zien op Npo3.nl. Dagboek van mijn Dwang gaat vooral over Riannes obsessieve verliefdheid en in deze korte documentaires laat ze meer haar dagelijks leven zien. Bijvoorbeeld haar sociale leven.”

Zó dichtbij

“Het gevoel dat bij mij overheerst? Toch wel hoe indrukwekkend ik het vind wat Rianne allemaal heeft gedaan. Ik hoop vooral dat haar kwetsbaarheid de kijker zal raken. Er zijn weinig documentaires die zó dichtbij komen als deze.”

Tekst: Tamara Brandemann