Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Dat de weg voor je gebaand wordt

Deel:

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Dat de weg voor je gebaand wordt – PopUpGedachte 2 oktober 2018

Het is donker en koud, want er komt een nieuw seizoen aan. Daar hebben we niets tegenin te brengen en dat is misschien ook weleens verfrissend. Ja toch? Ik bedoel dat de meeste dingen enigszins naar de hand te zetten zijn. Dat we in elk geval het gevoel hebben invloed te kunnen uitoefenen op onze baan, de kwaliteit ervan en of je er gelukkig van wordt. Niet allesbeslissend, maar wel invloed. Op je kinderen, mocht je die hebben. Ook hier geldt dat het invloed is, meer niet. Maar daar voel je je dan ook fiks verantwoordelijk voor in de meeste gevallen.
Je welbevinden, je huis, waar je woont, wie je vrienden zijn, je levensgeluk. Over het algemeen hebben we de indruk dat we daar invloed op hebben en dat is waarschijnlijk ook zo. Maar een nieuw seizoen? De kou van de herfst? We kunnen ons erop kleden, maar dat verandert niets aan het weer. We zetten de verwarming wat hoger en doen ons best om de druilerigheid van de dag om te denken naar gezelligheid. Dáár hebben we dan wel invloed op, maar niet op het weer zelf en dat is verfrissend.

Het is relevant om je machteloos te weten. Juist anno nu. Jezus van Nazareth, als hij stelt wie de bouwers en bewoners van de nieuwe wereld zijn, dat koninkrijk der hemelen, dan stelt hij een kind als voorbeeld. ‘Voorwaar, Ik zeg u: als gij niet opnieuw wordt als de kleine kinderen, zult gij het Rijk der Hemelen zeker niet binnengaan.’ Een mysterieuze uitspraak, want welk aspect van de kinderen bedoelt hij dan? Het vechten om dat ene speelgoedje dat een ander kind net heeft gepakt en er is de wereld aan speelgoed, maar omdat die ander het heeft, wil jij het hebben, per se. Anders vergaat de wereld. Met tranen en tuiten en stampvoeten en kwijlen. Dat zou kunnen, maar waarschijnlijk is het niet.
Ik vraag aan mijn kinderen weleens (3 en 7) of zij vandáág eens auto kunnen rijden omdat ik het elke keer moet doen. Of koken en dat ik dan hun filmpjes kijk en zij de aardappels in de oven schuiven, liefst met rozemarijn. En ze horen de plagerige ondertoon en roepen in koor: ‘Neehee! Wij zijn nog klein! Dat kunnen wij niet.’ Het gaat niet lang duren of ze gaan het stoer gewoon doen, waar dan verbrande aardappelen, verbrande vingers of keukenbrandjes bij horen. Maar nu nog niet, meestal. ‘Wij zijn nog klein.’

“Wie dus zichzelf gering acht zoals dit kind is de grootste in het Rijk der hemelen.
En wie in mijn Naam zulk een kind opneemt, neemt Mij op.
Hoedt u er voor een van deze kleinen te minachten, want Ik zeg u:
zij hebben engelen in de hemel en deze aanschouwen voortdurend
het aangezicht van mijn Vader die in de hemel is.”

Besef van de kleinheid. Het helpt dat er seizoenen zijn en dingen waar we niks tegenin te brengen hebben, ons hoogstens op kunnen kleden. En dat dan tegenover de eeuwige, tegenover geluk, tegenover je werk en de liefde. De kleinheid en de beperkte mate van invloed. Zoals de wetenschapper die dacht vóór hij of zij ging studeren er best wel iets van te weten. Aan het eind blijkt dat dan niet zo. Van een heel klein dingetje weet je dan een beetje. Een wetenschapper is weer kind geworden, met bijbehorende onzekerheid, fascinatie en toewijding. Niet iedereen hè, maar het kan helpen om te weten dat je niet zoveel weet.

Diezelfde wetenschapper zal wel een beetje gniffelen om de engel in de hemel. Maar ja, hij of zij heeft dat dan niet bestudeerd waarschijnlijk. (Engelenkunde is echt een niche-vak) en zal zich als het goed is onthouden van definitief oordeel. Maar je hoort de ironie. We gaan het daar toch niet serieus over hebben? Doe ik ook niet. Ik weet dat ook niet. Voor hetzelfde geld is het en manier van spreken, een beeld dat werkt voor onverklaarbare gebeurtenissen of uitdrukkingen van dankbaarheid als de wereld beweegt zoals je even hoopte, uitdrukkingen van dankbaarheid naar een eeuwige waarvan je gelóóft – let wel, je weet het niet – dat die je ziet en vasthoudt in alles.

In Exodus staat vanochtend dit: “Zo spreekt de Heer: Zie, Ik zend mijn engel voor u uit, om u onderweg te beschermen, en u naar de plaats te brengen, die Ik heb vastgesteld.” En ik weet het natuurlijk niet, maar juist als we hier met de PopUpKerk dingen aanpakken die veel te groot zijn, lijkt het af en toe of de weg voor je gebaand wordt. Maar alleen ook dan. Het kan best zijn dat de weg ook voor je gebaand wordt als je het wel kunt of meent te kunnen, maar dat merk je dan niet. Dingen aanpakken die te groot zijn, oefenen je in afhankelijkheid. Die we altijd hebben, die afhankelijkheid. Die beperkte mate van invloed, waar je je wel op kunt kleden – maar dat is het dan. Je kleden met een beetje vertrouwen en een nieuwsgierige blik. Wie weet ontdek je engelen.

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.


afbeelding
afbeelding.

Deze rubriek heeft een eigen boek: Lazarus staat op. Daarin zijn de 25 mooiste ochtendgedachtes van de afgelopen tijd gebundeld en geïllustreerd door Joanne Zwart.

Lazarus staat op | Rikko Voorberg | Vuurbaak | ISBN 9789460050404 | € 17,95

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--