De helende werking van ‘sorry!’

Na Marco Borsato, Ali B. en andere mannen bij The Voice, volgden Marc Overmars, PvdA-Kamerlid Gijs van Dijk en recenter D66-talentscout Frans van Drimmelen, Johnny de Mol en Johan Derksen. Plus duizenden meldingen tegen mannen die we niet met naam en toenaam kennen.

Wat opvalt, is dat de verhalen met kracht en bij voortduring naar buiten komen, maar dat de reactie van de daders nog zo minimaal is. Hebt u al overtuigende excuses of sorry’s gehoord? Ik eerlijk gezegd niet.

Johan Derksen zei het expliciet: “Ik ga geen excuses maken!”, maar ook van de anderen was het allemaal maar een beetje lafjes. Van Dijk zei in een verklaring wel dat hij “niet eerlijk” was geweest in relaties, Overmars murmelde ergens op een papiertje ook wel iets van spijt.
Van Drimmelen erkende dat hij zich had misdragen, maar verweet in dezelfde verklaring de media ‘een hetze’ tegen hem te voeren. Van Borsato, Ali B. en Johnny de Mol hebben we überhaupt nog geen sorry gehoord.

Dat zal vast voor een deel op advies van advocaten zijn. En misschien is de werkelijkheid in sommige van deze zaken genuanceerder dan we nu denken. Maar dan nog: sorry zeggen helpt. Erkennen dat je je misdragen hebt, helpt. In de allereerste plaats natuurlijk de slachtoffers. Een oprechte schuldbelijdenis van een dader kan een slachtoffer helpen om weer rechtop door het leven te gaan: het lag niet aan jou! Jij was niet de oorzaak van het misbruik, de verantwoordelijkheid daarvoor lag echt bij de dader!

Maar ik ben ervan overtuigd dat het ook de daders zelf helpt. Zolang je nog zit te mekkeren en je zit te beklagen dat iedereen zo naar tegen je doet, is er geen ruimte voor heling en verzoening. Als je wel oprecht schuld bekent, doet het vast pijn en val je voor velen van je voetstuk, maar dat is nu niet anders. Als je echt sorry zegt en bereid bent de consequenties van je gedrag te aanvaarden, kun je daarna misschien uit het dal klimmen. “Sorry seems to be the hardest word,” zong Elton John al in 1976.

Het klopt helaas nog steeds.