De kracht van een gebedsgroep
'Je kunt je aan elkaar optrekken'
Op 1 maart is het Wereldgebedsdag. Bidt en u zal gegeven worden, zo staat er in Matteüs 7:7. En dat ervaart de gebedsgroep uit de Maranathakerk in Goes zeker. Twee vrouwen, Elien en Ellen, vertellen over hun Gebedsuur en de kracht die ervan uitgaat.
“We ontmoeten elkaar iedere donderdagmorgen een uur, en noemen onszelf en onze WhatsAppgroep dan ook ‘Gebedsuur’”, vertelt Elien. “De gebedsgroep bestaat momenteel uit twaalf vrouwen uit de kerk, maar in principe kan iedereen zich aansluiten. We hebben ooit één man op bezoek gehad: de dominee! Bij het tweede bakje koffie na afloop vertrok hij maar snel, omdat hij dacht dat het vanaf dan het ‘vrouwengeleuter over alledaagse dingetjes’ begon… En dat is ook wel een beetje zo, haha.”
Natuurramp
Iedere week is het Gebedsuur bij iemand anders thuis, en de ‘gastvrouw’ is dan ook inhoudelijk verantwoordelijk. Elien: “Ze gaat eerst zelf voor in een kort gebed en verzorgt een inleiding, die vaak aansluit op een actueel thema zoals een christelijke feestdag, een net voltrokken natuurramp of de verkiezingen. We zingen een paar liederen, lezen uit de Bijbel met daarbij een stuk uit een dagboek of een tijdschrift zoals Eva. Meestal praten we hier even over door. Daarna is het tijd voor het gebed, waarin iedereen bidt wat op haar hart ligt. Wie dat wil, bidt hardop, anderen bidden in stilte mee.”
‘Je kunt je aan elkaar optrekken als je zelf de juiste woorden soms niet hebt’
De gebedsonderwerpen worden soms van tevoren al door de vrouwen in de WhatsAppgroep geplaatst. Ellen: “Dit kunnen persoonlijke dingen zijn, zoals een zieke in iemands familiekring of zorgen om een kind. Maar ook dingen die in de wereld spelen, zoals laatst de vluchtelingen in kamp Moria op Lesbos.” Elien vult aan: “We bidden en danken wekelijks voor de mensen die op onze gemeentenieuwsbrief staan, onder het kopje ‘Dankzegging en voorbeden’. En omdat we elkaar kennen van dezelfde kerk, bidden we veel voor de kerkenraad en voor de jeugd waar zoveel op afkomt. Zo is het ook een stukje gemeenteopbouw.”
Thuisgehaald
De vrouwen van Gebedsuur merken dat hun gebeden worden verhoord. “Een kind uit de gemeente was ernstig ziek,” vertelt Ellen. “De afgelopen jaren hebben we er veel voor gebeden, zowel tijdens ons Gebedsuur, in erediensten en in andere kerken in onze stad. Onze gebeden zijn wonderlijk verhoord: het kindje is genezen.” Elien: “God geeft, wanneer je Hem erom bidt. Maar wat we ontvangen, stemt niet altijd overeen met wat we verwachten – dat ervaren we ook. We bidden bijvoorbeeld om genezing, maar God geeft Zijn vrede aan de stervende. En uiteindelijk is dat veel rijker dan waar wij om gevraagd hebben. Zo hebben wij en vele anderen veel gebeden voor genezing van mijn tweelingzus, die ernstig ziek werd. Genezen is ze niet, maar ze is bij haar Hemelse Vader thuisgehaald. Op een manier die haar lievelingslied zo mooi verwoordt:
‘Stil mijn ziel wees stil,
en wees niet bang
voor de onzekerheid van morgen.
God omgeeft je steeds
Hij is erbij,
in je beproevingen en zorgen.
Stil mijn ziel wees stil
en dwaal niet af
dwars door het dal zal Hij je leiden
stil, vertrouw op Hem
en hef je schild tegen de pijlen van verleiding
God U bent mijn God
en ik vertrouw op U
en zal niet wankelen
Vredevorst vernieuw een
vaste geest binnen in mij
die rust in U alleen.’
Het blijft belangrijk om samen te bidden. Elien: “Gebedsuur helpt me om tijd te reserveren en rust te zoeken in het gebed. Door anderen word ik hierin gestimuleerd; je kunt je aan elkaar optrekken als je zelf de juiste woorden soms niet hebt.”
Geschreven door
Eline van Lindenberg
