De meest gelovige Adieu God?-serie ooit

Er waren zes gasten: schrijver Adriaan van Dis, cabaretier Martijn Koning, advocaat Natacha Harlequin, journalist Twan Huys, presentator Henny Huisman en operazangeres Francis van Broekhuizen. Natacha en Henny twijfelen totaal niet aan het bestaan van God, Francis een beetje. Martijn vindt zichzelf niet heel gelovig, maar bidt soms wel. Voor Adriaan en Twan bestaat God niet.

Toen Adieu God? begon in 2012, nodigden we gasten uit die christelijk waren opgevoed, maar in de loop van de tijd afhaakten. In de jaren daarna evolueerde het programma, ook omdat de ontwikkeling van geloof bij veel mensen anders verloopt dan alleen maar van christelijk naar niet-gelovig. Schrijver Stephan Sanders was de gast die die evolutie het meest belichaamde, vermoed ik. Hij was nog niet zo lang geleden tot geloof gekomen toen ik hem interviewde.

Eerlijk gezegd heb ik geen specifieke voorkeur voor gelovige of ongelovige gasten in Adieu God? Natuurlijk is het altijd prettig om te merken dat je niet alleen bent als je gelooft, als er meer mensen zijn die iets van God merken in hun bestaan. Henny Huisman had een heel bijzondere godservaring in de tuin van Getsemane. Toen hij zich realiseerde dat hij zich op precies dezelfde plek bevond als waar Jezus was geweest, moest hij een kwartier huilen. En Francis van Broekhuizen is ervan overtuigd dat de rol van moeder-overste die zij speelt in de musical The Sound of Music door God voor haar was voorbestemd. Bijzonder, vind ik.

Maar wat dacht u van Adriaan van Dis die een bijzondere spirituele ervaring had toen hij zich liet zegenen door een blinde rabbijn in Israël? “Ik had het gevoel dat mijn hoofd openbloeide,” vertelde hij. Bij Adriaan leidde die ervaring niet tot een geloof in God. “Het past niet in mijn ontrafeling van raadsels,” zei hij toen ik hem vroeg waarom hij niet kon geloven.

Twan Huys kwam misschien wel met de mooiste quote van deze serie op de proppen. Hij ‘vluchtte’ naar een vriendin in Amerika, nadat zijn late night- avontuur bij RTL was mislukt. Met een geknakt ego natuurlijk. En wat zei die vriendin? “When the ego is crying, the soul is rejoicing.” (Als het ego huilt, knapt de ziel daar enorm van op.)

Fraai toch?