De tweet die ik niet verstuurde

Ik mocht een paar weken geleden voorgaan in de immense Grote Kerk aan de Loolaan in Apeldoorn. Ik stond achter de liturgietafel en voor mij zag ik een enorme ruimte vol lege banken. Maar we hadden het goed samen, en naar ik hoop de (mee)kijkers ook.

Toen ik naar huis reed, vroeg ik me af: zou dit het dieptepunt geweest zijn? Het antwoord volgde een paar dagen later. De PKN adviseerde alle gemeenten het zingen helemaal te stoppen. En dus kwam er een mail uit Zwijndrecht: onze zorgvuldig opgestelde liturgie ging niet door. Het (kleine) koortje was afgebeld, de (kleine) muziekgroep ook en er zou alleen een pianist zijn. Die zaterdag (de dienst werd opgenomen) zag ik weer die lege ruimte, opnieuw, een grote kerk. Maar de sfeer was goed en de pianist al helemaal.

Toen ik terugreed, zette ik gewoontegetrouw NPO Radio 4 aan. Ik trof het, want op dat moment begon de wereldpremière van het Christmas Oratorio van James McMillan door het Groot Omroepkoor en het Radio Filharmonisch Orkest, live vanuit Het Concertgebouw. Ik luisterde vol verwachting.

Raar eigenlijk dat het kwartje pas na een paar minuten viel. Groot? Koor? Waarom zij wel en de kerken niet? Waarom wel een koor en orkest van pakweg 120 mensen en geen koortje van twee? Bij Noordeloos wilde ik de weg af om bij een benzinepomp een tweet te schrijven, iets in de trant van: ‘Ik luister nu live naar het Groot Omroepkoor, maar kom net uit een grote kerk waar zelfs een koortje van twee mensen niet meer geoorloofd is. Wordt er met twee maten gemeten?’

Ik heb het niet gedaan. Want ach, waarom zou je? We hebben het allemaal al zwaar genoeg. Als kerk en als Omroepkoor. Ik ben het met het zeer strenge beleid van de kerken eens. Maar dan moet je niet te veel live-uitzendingen van een koor horen.