Ga naar submenu Ga naar zoekveld

‘De verloskundige zorgde ervoor dat ons zoontje nog leeft’

Acht jaar geleden beviel Petra van Dijken van haar zoontje Job. De bevalling verliep erg soepel, maar na een paar dagen viel Job opeens weg. In het ziekenhuis bleek dat hij hersenvliesontsteking had. “Ik vond het vreselijk om hem zo te zien in het ziekenhuis. Ik werd er angstig van.”

Deel:

“De bevalling ging hartstikke goed. Ik werd om half acht wakker, om half tien was onze verloskundige Sandra er en om half elf was Job geboren. Hij is op dinsdag geboren, maar donderdag viel hij opeens weg op mijn arm. Zijn ogen draaiden weg, er was geen contact meer met hem te krijgen.

Schreeuwen

Net toen ik dacht, wat gebeurt hier, begon Job opeens ontzettend hard te gillen en te huilen. Mijn man heeft toen de kraamverzorgster gebeld. Zij zei dat we de verloskundige moesten bellen, dus dat hebben we gedaan. Sandra hoorde Job al schreeuwen toen ze buiten uit de auto stapte voor ons thuis. 

Na een minuut of tien werd Job rustig en was ‘ie hartstikke moe. Sandra wist niet zo goed wat er nou aan de hand was, dus ze belde de kinderarts. Hij wilde dat we even langs zouden komen. Hij zag een gezonde baby, maar vond het wel gek dat Job opeens was weggevallen. Daarom bleef Job nog een nachtje in het ziekenhuis ter observatie. 

P6250761

Ruggenprik

We waren nog maar anderhalf uur thuis of we werden al gebeld. Job had opeens erg hoge koorts gekregen en daarvoor hadden ze hem een ruggenprik gegeven. Hij was weer rustig geworden, dus we zijn de volgende ochtend pas naar hem toegegaan, omdat we thuis nog een dochtertje hadden. 

Job had nog steeds koorts, maar we troffen een tevreden mannetje aan. ’s Middags kregen ze de uitslag binnen van het bloed wat ze hadden afgenomen: Job had hersenvliesontsteking. Het eerste wat ik vroeg was: ‘Gaat hij dood?’ Ik was zo bang om hem kwijt te raken. Daar konden ze helaas niets over zeggen. 

Ik vond het vreselijk om hem zo te zien in het ziekenhuis. Ik moest echt weer vertrouwen krijgen. 

Job moest tien dagen in het ziekenhuis blijven voor een antibioticakuur. Mijn man ging elke ochtend langs om rond 6 uur zijn eerste flesje te geven. Ik ging er om 9 uur heen en dan bleef ik de hele dag. Ik had een apart kamertje zodat ik daar met Job heen kon.

Ik vond het vreselijk om hem zo te zien in het ziekenhuis. Daar heb ik ook echt wel last van gehad; ik heb een poos niet gewerkt, omdat ik zo angstig was. Ik moest weer vertrouwen krijgen. 

Mijn gebedsleven werd heel intens in deze periode. We hebben samen wel veel gebeden, mijn man en ik. Onze vrienden hebben die hele week voor ons gekookt, zodat we dat niet zelf nog hoefden te doen. We hebben zoveel steun gehad, dat komt allemaal van God. 

Gods nabijheid

Na tien dagen deden ze een gehoortest bij Job. Bij hersenvliesontsteking is dat het eerste wat aangetast wordt: het gehoor. Wonder boven wonder was zijn gehoor gewoon helemaal goed, iets wat niet vaak voorkomt. Ze zeiden in het ziekenhuis dat als we niet hadden gebeld, ze niet zeker wisten of Job het dan had overleefd. Als Sandra ons niet serieus had genomen, kon er van alles zijn gebeurd. We zien daarin heel erg Gods nabijheid.

We zijn ontzettend dankbaar voor Sandra.
IMG-20180730-WA0015

Job is nu acht jaar. Hij is een heel gevoelig ventje, hij kan ook heel angstig zijn. We moesten dit weekend onze dochter een pufje geven en ze moest daarvan huilen. Dat vindt Job dan zo naar dat hij het ook op een gillen zet. Wij denken dat dat ligt aan die onrustige start, door het ziekenhuis en de dokters.

We hebben geen contact meer met Sandra, maar mijn man en ik hebben het nog regelmatig over haar. We zijn haar ontzettend dankbaar dat ze er toen bij was.”

--:--