De ziekte duwt mijn vader steeds meer op een eilandje

M’n vader is kind aan huis in dit ziekenhuis met zijn parkinson. “Ik schrijf m’n column wel bij jou, pa”, zei ik over de telefoon, en ik reed naar ’m toe. Nu, in de wachtkamer, pak ik m’n laptop erbij en zoek naar inspiratie. Een vraag schiet me te binnen: “Wat bedoelt Jezus eigenlijk met: ‘U zult de Heer uw God liefhebben met heel uw hart en met heel uw ziel en met heel uw verstand?’” Meteen een mooie afleiding voor de pijn die hij heeft.

Hortend en stotend begint hij te vertellen. Er gaan allerlei laatjes in zijn theologenhoofd open. “Je hart is niet je gevoel, zoals we nu allemaal denken, maar juist je wil, in de context van het jodendom.” Hij schraapt zijn keel, ik geef hem een slokje water. “En dat is precies een van de plekken waar de Bijbelse boodschap tegen onze tijdgeest ingaat.”
M’n vader gaat verder: “Het is de kunst om niet ons gevoel, maar onze wil de kartrekker te laten zijn in ons leven en denken. Ons hart moeten we focussen op Gods wil.”

“Poeh, dat is nogal wat”, zeg ik gedempt. Ondertussen zijn er een paar mensen tegenover ons gaan zitten. “Nou en of! Dát is wedergeboorte, een nieuw hartje krijgen.”
“Maar geloven is toch niet enkel een kwestie van onze wil?” fluister ik.
“Nee precies! Je hoofd moet niet gaan zweven. En je hart moet zich niet verharden. Daarom heb je lijf én leden, waarmee je handelt en wandelt en iets voor elkaar kunt betekenen. Daar leef je van op in je werk en in relaties.”

“Ook als je lijf aftakelt?” vraag ik maar heel naïef.
Mijn vader zucht. De ziekte duwt hem steeds meer op een eilandje. Het isoleert hem. Ik ga naast hem zitten, en heb voor de verandering eens geen haast. Isolatie verandert in consolatie: troost, voor lijf, hart en hoofd. Zowel voor pa als voor mij.