De zomervakantie van Sarah eindigde in een drama
‘Ik wilde gewoon naar huis, naar mijn eigen bed en eigen spullen’
Met de zomerperiode voor de deur is het voor veel mensen uitkijken naar een welverdiende vakantie. Zo keek ook Sarah Heideman (34) uit naar de kampeervakantie met haar man en hun drie kinderen op Texel. Helaas loopt de vakantie anders dan verwacht. Een gebroken been, een nacht in een slecht hotel en een blaasontsteking verder zit het gezin een dag later alweer op de boot terug naar huis.
De vakanties die Sarah eerder met haar gezin vierde, gingen de boeken in als ‘erg relaxed’. Een duincamping op Texel leek dit jaar de uitgelezen bestemming voor opnieuw een relaxte vakantie. “We waren als gezin al wel eens in Duitsland gaan kamperen, maar wilden nu niet al te ver weg. De jongste was ook nog geen jaar oud. Het leek ons perfect om lekker naar een duincamping te gaan waar de kinderen de hele dag zandkastelen konden bouwen.”
Als alle spullen eenmaal in de auto zitten, start de reis echt. Op de boot heeft het gezin het vakantiegevoel al helemaal te pakken. En wanneer de tent later die dag op de camping opgezet is, kan het genieten beginnen. “We gaan altijd op de eerste avond met elkaar patatjes eten bij de horeca van de camping. Aangezien het vanaf onze tent erg ver lopen was naar de ingang en de snackbar, namen we de auto mee. Die konden we direct op de parkeerplaats zetten.”
Hij was echt aan het krijsen, zo hard had ik hem nog nooit horen huilen
Na het eten blijft Sarah met haar gezin nog even hangen bij een feest dat georganiseerd wordt voor kinderen. Onderdeel van het feest is een groot luchtkussen waarop de kinderen vrolijk springen. Ook Sarah’s twee oudste kinderen hebben hun plek gevonden. “Ze hadden het enorm naar hun zin. Tot ik plotseling Natanael (3) op een vreemde manier zie neerkomen op het springkussen. Iets in me zei direct: Dit is goed mis. Het duurde even voordat hij begon te huilen. Maar toen hij eenmaal huilde, was het niet zoals anders. Dit was echt krijsen, zo hard had ik hem nog nooit horen huilen. Hij bleef ondertussen liggen op het luchtkussen. Ik ben snel naar het luchtkussen toegegaan en heb hem tussen de springende kinderen uitgetild.”
Sarah neemt Natanael mee naar de EHBO op de camping. Hier kan zijn been gekoeld worden en zou het beter moeten gaan. “Hij kalmeerde alleen helemaal niet. Ik gaf hem in die tijd nog borstvoeding en toen ik merkte dat zelfs dat niet hielp, wist ik dat het niet goed zat. We zijn vanaf de EHBO naar de huisartsenpost gegaan en hadden ondertussen geen tijd om spullen bij onze tent op te halen. Het gevolg was dat we onze kinderen precies zo bij ons hadden als toen we hen meenamen naar het patatjes eten. De oudste had geen schoenen aan haar voeten en voor de jongste hadden we geen luiers bij ons.”
De oudste had geen schoenen aan en voor de jongste hadden we geen luiers
Bij de huisartsenpost op het eiland lijkt het zeer waarschijnlijk dat Natanaels been gebroken is. Aangezien gips in het ziekenhuis gezet moet worden, besluit het gezin met de boot naar Den Helder te gaan. “Natanael had enorm veel pijn, we konden hem echt geen nacht laten liggen met die pijn. De enige boot die nog ging was de laatste boot van die dag, we wisten dus dat we niet meer terug konden naar Texel. Maar er was zeker geen tijd meer om spullen op te halen op de camping, anders zouden we de boot missen.”
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, blijkt zijn been inderdaad gebroken te zijn. “De breuk zat vlak onder zijn knie en hij moest tot boven zijn knie in het gips. Hij was vanaf dat moment echt afhankelijk van een rolstoel. Ondertussen werden in het ziekenhuis luiers geregeld voor onze jongste en werd op een provisorische manier iets van schoeisel voor onze oudste gemaakt.
We moesten haasten anders mistten we de laatste boot richting het ziekenhuis
Toen we klaar waren in het ziekenhuis waren we aangewezen op een hotel in Den Helder. Nadat we meerdere hotels hadden gebeld en meerdere keren hadden gehoord dat er geen plek was, vonden we gelukkig een hotel. We kwamen uitgeput aan bij het hotel en daar stond ons een volgende verrassing te wachten. Het hotel was enorm verouderd en vies, op onze kamer deed het licht het niet en de stekkerdozen hadden geen aarding. Een muur was half gestuukt en in de badkamer zat overal schimmel. Even ontspannen was er niet bij. Ik dacht echt: Ook dit nog…”
In bed op de hotelkamer blijken de moeilijkheden nog niet geweken. “De nacht was dramatisch. Natanael bleef maar heel hard huilen van de pijn. Dat geluid ging door merg en been. Rond drie uur is mijn man, nadat hij meerdere keren gebeld had, toch weer met Natanael naar het ziekenhuis gereden. Daar zagen ze dat zijn been was gaan zwellen, waardoor het gips te strak was komen te zitten. In het ziekenhuis is het gips losgeknipt, waarna we nog heel even geslapen hebben.”
Het licht werkte niet, een muur was half af en overal zat schimmel
Wanneer Sarah’s oudste dochter de volgende ochtend ook nog begint te klagen over pijn bij het plassen, en blaasontsteking blijkt te hebben, kan de reis terug naar huis niet snel genoeg beginnen. “Ik wilde gewoon naar huis. Ik wilde mijn eigen bed en mijn eigen spullen. We zijn naar Texel teruggegaan om onze tent in te pakken en zijn direct daarna weer met de boot naar het vasteland gevaren. De eerste keer op de boot was nog een leuke belevenis, maar drie keer daarna in twee dagen was wat te veel van het goede.”
Hoewel Sarah weet dat de kans dat zoiets nog eens gebeurt maar heel klein is, heeft ze zich er nog niet toe kunnen zetten om nog eens een vakantie naar Texel te boeken. “Het is uiteindelijk allemaal goed afgelopen. We hebben er goed aan gedaan om naar huis terug te gaan. Natanaels been heeft nog zes weken in het gips gezeten en is daarna gelukkig helemaal hersteld. Dit jaar gaan we naar de Achterhoek op vakantie. Ik ben er niet bang voor dat het nog eens helemaal misgaat, dit was wel heel uitzonderlijk.”
