Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Deborah zag op het laatste moment af van abortus

“Mijn enige oplossing voor dit ‘probleem’ was abortus!”

Deborah Smit (41) raakt ongepland zwanger. Als alleenstaande moeder met twee kinderen is het voor Deborah een hele uitdaging om haar hoofd financieel boven water te houden. Omdat zij geen mogelijkheden ziet om een extra mond te voeden, lijkt een abortus de enige oplossing.

Deel:

“Toen ik vol ontzetting naar mijn positieve zwangerschapstest staarde, overviel mij als eerste schaamte, al snel gevolgd door paniek. Ik had geen vaste relatie en was een alleenstaande moeder met twee kinderen. Ik vond het onbegrijpelijk dat ik, ondanks dat ik de pil slikte en we een condoom hadden gebruikt, zwanger was geraakt. Het maakte mij boos dat mij dit moest overkomen; ik had al moeite genoeg om als alleenstaande moeder alle ballen in de lucht te houden. Ik zorgde er angstvallig voor dat ik deze zwangerschap bleef zien als een probleem wat opgelost kon worden en wilde er niet bij stil staan dat het om een kindje, om míjn kindje, ging. 

Het stond voor mij vast dat ik deze zwangerschap zo snel mogelijk moest afbreken. Ondanks dat ik diep van binnen wist dat God Degene is Die leven geeft en leven neemt, want ik ben christelijk opgevoed. Ik was Hem uit het oog verloren en leefde al jaren mijn eigen leven, waardoor ik keuzes maakte die lijnrecht tegen Zijn geboden in gingen.” 

Ik hoopte op een miskraam

“Ondanks dat mijn geweten mij niet met rust liet, maakte ik een afspraak bij een abortuskliniek. In de weken voor de afspraak hoopte ik vurig op een miskraam, want dat zou de mooiste oplossing zijn. Twee weken lang voerde ik een eenzame strijd. Ik kon met niemand delen waar ik mee worstelde. Het stormde in mijn hoofd; het ene stemmetje pleitte voor abortus en een andere stem zei: ‘Ik ben Degene Die leven geeft en leven neemt.’

Toen het eindelijk zover was en ik de abortuskliniek binnenkwam, viel het mij meteen op dat er een heel nare geur hing. Ook was de sfeer beklemmend, maar omdat ik ervan overtuigd was dat ik de juiste beslissing nam, zette ik mijn onbestemde gevoel opzij. Ik zou een abortus ondergaan en mijn leven weer oppakken.

Na een gesprek met een medewerker van de kliniek, waarin werd gepolst of ik achter mijn beslissing stond, werd er een echo gemaakt. Als de zwangerschapsduur was bepaald, zouden we het over de methode kunnen hebben. Toen ik op de onderzoekstafel lag, ving ik per ongeluk een glimp van het scherm op en zag ik het kindje dat in mijn buik groeide. Op dat moment veranderde alles voor mij. Het besef dat het niet langer om ‘een probleem’, maar om een levend kindje ging, kwam als een mokerslag bij mij binnen. Ik stamelde een aantal keren verward: er zit gewoon leven in mij!”

Na het zien van de echo begon ik te twijfelen

“De verpleegkundige had niet in de gaten dat ik had meegekeken op het scherm en helemaal van de kaart was. Toen zij mij vervolgens uitlegde op welke manier de abortus zou worden uitgevoerd, kon ik alleen maar stamelen: ik weet het niet meer, er zit leven in mij. Ik gaf aan dat ik erg in verwarring was, na het zien van de echo, maar ze bleef maar doorpraten over de abortusprocedure. Het kostte mij enorm veel overredingskracht om haar ervan te overtuigen dat ik wat bedenktijd nodig had.”

Er is Hulp

“Ik verliet zo snel mogelijk de kliniek, maar eenmaal thuis drongen de gevolgen van mijn actie tot mij door. Mijn situatie was niet veranderd en ik had nog steeds geen idee hoe het nu verder moest. Ik zocht op internet naar ‘hulp bij abortus’ en kwam op de site van Er is Hulp terecht. In de hoop dat zij mij konden begeleiden naar een abortus toe, heb ik contact gezocht. 

Niet lang daarna had ik een gesprek met een hulpverlener van Er is Hulp. Wat mij opviel was dat niemand daar mij veroordeelde, ongeacht de keuze die ik zou maken. De hulpverlener probeerde erachter te komen waarom ik dacht dat een abortus de beste oplossing voor mij was. Tijdens het gesprek werd duidelijk dat ik het kindje wel wilde, maar dat mijn situatie mij ertoe dwong om voor een abortus te kiezen. Zij lieten mij zien dat er andere oplossingen waren en vertelden dat zij mij financieel en praktisch wilden ondersteunen, mocht ik het kindje houden.” 

God zou mij helpen

“Uiteindelijk gaf God de doorslag in mijn keuze. Omdat het mij niet langer lukte om Zijn stem te negeren, ben ik tot Hem gaan bidden. Ik heb Hem alles verteld en Hem om vergeving gevraagd. Vervolgens zei ik tegen God dat ik mijn leven en het leven van mijn drie kinderen aan Hem wilde toevertrouwen. Ik voelde de vrede van God in mijn hart komen. Het gaf zoveel rust om te mogen weten dat ik mijn zorgen niet langer alleen hoefde te dragen.

Het moment dat ik mijn leven aan God overgaf en dat ik mijn zwangerschap ging accepteren, liep niet helemaal synchroon. Het duurde nog vijf maanden voordat ik eindelijk kon genieten van mijn zwangerschap. De buddy van Er is Hulp vertelde mij achteraf dat ze mij vanaf dat moment echt op zag bloeien. De eerste maanden zat ik tijdens de gesprekken met een kussen voor mijn buik en met zo wijd mogelijke kleding aan, maar na verloop van tijd schaamde ik mij niet meer voor mijn zwangerschap.”

Ik was niet langer eenzaam

“Geestelijk en lichamelijk werd ik een ander mens. Ik ben naar mijn ouders gegaan en heb vergeving gevraagd voor het verdriet dat ik hen had aangedaan. Dit heeft er mede voor gezorgd dat ik mezelf eindelijk kon vergeven en dat gaf mij veel rust. Ik ging weer naar de kerk en kreeg contact met broeders en zusters in Christus. Het was zo bijzonder hoe God mensen op mijn pad bracht en mijn leven veranderde. 

Mijn leven van nu, lijkt op geen enkele manier meer op de hopeloze situatie waarin ik zat toen ik abortus wilde plegen. Inmiddels ben ik gedoopt, zijn mijn drie kinderen opgedragen in de kerk en ben ik getrouwd. Samen mogen we binnen de kerk een bediening hebben. Mijn man doet de techniek en ik de zangdienst. Allemaal dingen die ik een paar jaar geleden niet voor mogelijk had gehouden. God is zo ontzettend goed voor mij!”

Een abortus is niet de oplossing

“Ik zou graag aan vrouwen die ongewenst zwanger zijn en - net als ik destijds - in een hopeloze situatie zitten, willen meegeven dat de situatie waar je je nu in bevindt, hoogstwaarschijnlijk niet altijd zo zal blijven. De keuze voor een abortus is echter wél definitief. Doe daarom niets waar je de rest van je leven spijt van zult hebben. Hoe somber je leven er ook uitziet, er is hulp! Vraag God om Zijn hulp en neem contact op met een hulpverleningsorganisatie zoals Er is Hulp! Elke keer als ik naar mijn dochtertje Eden kijk, voel ik grote dankbaarheid dat God heeft ingegrepen en mij heeft geholpen. Mij is een leven vol spijt en verdriet bespaard gebleven.”

Lees ook: Helena is waker bij een abortuskliniek

Geschreven door

Rita Maris

--:--