‘Deze dan maar doen?’

Waarom gaan mensen in bepaalde functies opeens raar praten? Vaak zijn het mensen die in de dienstverlening werken, zoals obers of kassamedewerkers. Laatst hoorde ik er weer zo eentje, een bijzondere zin, in een restaurant: ‘Had u iets te drinken gehad willen hebben?’

Ik moet me dan inhouden. Het liefst zou ik reageren met: ‘Jazeker, gistermiddag rond een uur of vier had ik zéker wat te drinken gehad willen hebben. Ik was stevig aan het hardlopen, maar ja, geen water bij me, je kent het wel. Alles goed verder?’

Of, nog zo’n bekende. Je hebt een broek gekocht in een kledingwinkel, dropt het product bij de kassa en de kassafunctionaris floept er automatisch uit: ‘Deze dan maar doen?’ Ook dan bijt ik stevig op m’n tong om niet te zeggen: ‘Deze?! Nee, joh! Hoe kom je erbij. Zie je me hier al in lopen? Ben je gek. Ik loop nog even helemaal terug de winkel in om iets uit te zoeken wat wel bij me past, groetjes!’

Overigens heb ik alle respect voor kassamedewerkers. Die krijgen natuurlijk de ganse dag tegen een hongerloontje de meest sacherijnige klanten voor hun neus, tegen wie ze worden geacht non-stop vriendelijk te doen. Nu willen mijn kindjes daar best een handje bij helpen. Zo besloot zoon Appie in de supermarkt dat het leuk zou zijn om ‘stiekem’ zijn knuffel op de band te zetten, in de hoop dat de kassamedewerker het zou aanzien voor een product en – hier komt de climax – de knuffel zou scannen! De medewerker in kwestie, een jong ventje, dook meteen in de gewenste rol en scande de knuffel enthousiast. ‘Bliep-bliep!’

Bij het weglopen vertelde zoonlief mij enthousiast wat er was gebeurd, alsof ik er niet pal naast had gestaan. Bij de volgende winkel, een drogisterij, zou hij z’n geluk nóg eens beproeven, besloot-ie huppelend. Wederom zette hij met glimoogjes z’n knuffel bij de overige boodschappen neer, rekenend op wederom een knallend succes. Dit keer was de kassamedewerkster van dienst duidelijk met haar verkeerde been uit bed gestapt, of ze had een hekel aan kinderen, of het was gewoon geen aardige mevrouw – hoe dan ook, ze keurde mijn zoon nóch de knuffel een blik waardig en schoof de knuffel tot drie keer toe terug, in plaats van het beestje te scannen.

Ik overwoog haar mijn vuisten te laten zien en daarbij twee vragen te stellen. Vraag 1 zou zijn: ‘Had u een corrigerende tik gehad willen hebben?’ Bij vraag 2 zou ik op mijn rechtervuist wijzen en vragen: ‘Deze dan maar doen?’

In plaats van mijn plan ten uitvoer te brengen, stapten we op de fiets naar huis. Onderweg zocht ik naar woorden om een pakkende levensles aan dit voorval te verbinden. Ik ben nog steeds op zoek.

• Column #52 Wilfred: De verjaardag vindt plaats in besloten kring

  Column #52 Wilfred: De verjaardag vindt plaats in besloten kring