'Mag ik alsjeblieft mijn diesel terug?'

“Dat wil ik helemaal niet,” klaag ik. “Ik wil onze oude auto. Deze is ook nog veel minder zuinig, dat merk je toch! Zo verbruiken we juist méér brandstof in plaats van minder. En ik vind het niks dat het een automaat is. Ik mis de versnellingspook, en ik kan de cruise control ook niet vinden. Nee, ik wil niet rijden. Rijd jíj maar.”

Maanden later sta ik in mijn eentje voor een benzinepomp. Tien minuten lang. Met de handleiding van de auto in mijn hand. Hoe gaat de benzineklep open? Dick heeft het me laten zien. Drie keer. Maar ik kan de knop niet vinden. Ah, dat moet hem zijn, die hendel die daar geniepig op enkelhoogte verstopt zit. Ik druk erop. De motorkap schiet open.

Als ik op de snelweg rijd en de schemering invalt, kom ik erachter dat de lichten het niet doen, en dat ik niet weet hoe ze aan moeten. Ik moet een parkeerplaats op om de handleiding te raadplegen.

“Meester?” zegt een meisje in de klas waar ik een dag later op schoolbezoek ben. “Er staat een auto voor onze school, en de waarschuwingslichten knipperen.”

O nee. Mijn auto. Ik vond al dat hij zo hard piepte toen ik uitstapte. “Ik wil ze wel even uitzetten,” zegt de meester. “Wat voor auto is het?”

“Een grijze,” zeg ik, terwijl ik hem de sleutels overhandig.

“Ach, ik zie het wel aan de lichten,” zegt de meester.

• Lees ook: 'Weet je wat mij leuk lijkt? Een tiny house'

Twee dagen later. Dick moet weg met de auto. Ik sta in de deuropening te wachten om hem uit te zwaaien. Hij rijdt niet weg. Dick stapt uit de auto. “Hij doet niks meer. Ik denk dat de accu leeg is. De stadslichten stonden nog aan.”

Mag ik alsjeblieft mijn diesel terug?