'Door jou moest ik alles achterlaten en naar Spanje verhuizen'

Volgens hem wordt het een mislukte verjaardag, want Machiel is de hele week weg, Spanje is stom en hij heeft geen vrienden om uit te nodigen. 

Ik stel voor dat hij een paar jongens uit zijn klas uitnodigt om een feestje mee te vieren, maar hij ziet het niet zitten. Hij wil wel zijn Nederlandse vriendje uitnodigen en één vriendje uit zijn klas, maar andere kinderen durft hij niet te vragen. “Ze verstaan me toch niet”, zegt hij. Toch moet hij van mij nog minimaal twee kinderen uitnodigen. Na veel twijfel, onzekerheid en angst dat ze niet willen komen, weet hij twee namen te noemen.

Als ik vraag of ze willen komen, zijn ze meteen enthousiast. Natuurlijk willen ze dat! Maar helaas, het jongetje met wie hij op voetbal zit, is dan op reis. Hij heeft wel veel zin om met Laurens af te spreken en we leggen alvast een speelafspraak vast voor na de vakantie. Ik dwing Laurens nog een naam te noemen en uiteindelijk heeft hij vier kinderen uitgenodigd voor zijn verjaardag.

Machiel voelt zich natuurlijk enorm schuldig dat hij er niet bij kan zijn. Helemaal omdat Laurens heel duidelijk heeft gemaakt hoe hij erover denkt. “Door jou moest ik alles achterlaten en naar Spanje verhuizen, en kan er niemand op mijn verjaardag komen. En dan ben je er zelf ook niet eens!” Machiel belooft op zijn verjaardag veel te bellen.

En inderdaad: de 31e belt Machiel al om 7.00 uur om Laurens te feliciteren. Om 11.00 uur komen zijn vriendjes. Laurens en ik vinden het allebei toch even spannend hoe het zal gaan, want hier in Spanje zijn er vást andere gebruiken op kinderfeestjes. Hoewel er geen Spaans kind aanwezig is op dit feestje; de jongens komen uit Nederland, Zuid-Korea, Irak en Israël. Ik hoop dat de ouders hun kroost droppen en daarna zelf weer weggaan.

Ze komen allemaal mooi op tijd en er is maar één moeder die mee naar binnen loopt en rondkijkt waar ze lekker kan gaan zitten. Maar zodra ze ziet dat de andere kinderen zonder ouders zijn, bedenkt ze zich en vraagt me hoe laat ze haar zoon weer moet ophalen.

Het is supergezellig. De jongens kijken een film, maken zelf pizza’s en voetballen daarna met de nieuwe bal en keepershandschoenen die Laurens heeft gekregen. Het is wel duidelijk dat ze allemaal van voetbal houden, en dat het daarbij niet uitmaakt welke taal je spreekt.

Na het feestje belt Machiel. Laurens is helemaal uitgelaten. “Je hebt vanochtend toch al gebeld, papa? Doei, ik moet voetballen.” ’s Avonds belt Machiel weer. Maar Laurens is duidelijk: “Pap, je hoeft echt niet de hele tijd te bellen, hoor.” En hij gaat weer verder met het uitzoeken van zijn voetbalplaatjes. Als ik hem naar bed breng, vertelt hij dat zijn negende jaar het raarste jaar van zijn leven was, met twee grote onverwachte gebeurtenissen – eerst een babybroertje en daarna de verhuizing naar Spanje. “Maar”, filosofeert Laurens nog even verder, “misschien is het met Spanje wel net zoals met baby Simon: eerst zie je er enorm tegen op, maar daarna kun je echt niet meer zonder.”