Drie verhalen van kerk­ver­la­ting in de evangelische beweging

Maar vorige week las ik binnen drie dagen, drie berichten waarvan ik schrok. Matthijs Vlaardingerbroek signaleert dat de generatie 18- tot 29-jarigen aan het afhaken is. Daarvoor geeft hij een aantal oorzaken, en zijn vraag is of de evangelische beweging niet een nieuw verhaal nodig heeft.

De volgende dag las ik een verhaal van mede-Visie-columnist Tim(zingt). Hij vertelt over drie vrienden – onder wie twee uit de evangelische beweging – die de kerk verlaten hebben. Een van hen was zelfs een voormalig gemeentestichter en zendeling. Het geloof hebben de twee (nog?) niet verlaten. ‘Ze geloven nog wel, maar niet meer in de God van de kerk, zeker niet in de God van de evangelische kerk,’ zo schrijft Tim.

En dan evangelisch voorganger Jan Martijn Abrahamse. Hij zegt in De Nieuwe Koers dat hij de Psalmen heeft ontdekt, en dat die veel dieper gaan dan de ‘geliktheid’ van veel Opwekkingsliederen. Die laatste soort liederen geeft ons een oppervlakkig beeld van God, met als toon ‘Hij houdt geweldig veel van ons en steunt ons door dik en dun’.

Het deed me denken aan een gesprek met een voorganger van een bloeiende evangelische gemeente, die tegen mij zei: “Vroeger kwamen de gemeenteleden elke zondag, daarna twee keer per maand en nu eens in de drie weken. Het gaat snel.”

Ik worstelde de afgelopen dagen met de vraag: zijn dit drie – of eigenlijk vier – toevallige verhalen? Vallen ze net in deze dagen samen, en valt het over het geheel genomen wel mee met de staat van de evangelische gemeenten? Of signaleren ze een trend? Heeft de secularisatie nu ook de evangelische beweging bereikt?

Ik hoop van harte dat deze verhalen geen getrouw beeld geven van de hele beweging. Want ik voel me solidair, maar houd mijn hart vast.

• Lees ook: 'De kerk is ingewikkeld geworden'