Ds. Arie van der Veer: weer thuis uit het ziekenhuis

Zonder een pacemaker kan ik niet leven. Ze hebben hem achter de spieren in mijn borstkas geplaatst. Ik heb er drie in een laadje liggen. Ze hebben iets weg van een ouderwets plat horloge. Eén keer in de zoveel maanden wordt hij weer doorgemeten. Dat is een spannend gebeuren. Vanachter een computer laat een technicus mijn hart zachter en harder lopen. Hij let ook op of de batterij nog opgeladen is.

Wat ik nog nooit heb meegemaakt, gebeurde nu. De batterij bleek al een paar maanden in een soort reservestand te staan. Slechts een ding deed hij nog: zorgen dat mijn hart op een bepaalde snelheid bleef kloppen. De batterij was leeg.

Dat was woensdag. Wat er daarna allemaal gebeurde, is te veel om te vertellen. Men sloeg alarm, allerlei bellen gingen rinkelen!
Nu is het zaterdag. Ik lig thuis in bed. De nieuwe pacemaker doet het prima. Hij is nog meer geavanceerd. Kan ook zien wanneer ik bijvoorbeeld omhoog loop.
Wat heeft God de mens veel kennis gegeven. Ik was bij kennis tijdens de ingreep en ik mocht vanachter een doek allerlei vragen stellen. Ik kreeg een nieuwe pacemaker. Mijn vierde.

Thuis gekomen hebben we God gedankt. We zijn blij met de medische wetenschap. Ik heb het volste vertrouwen in hen. Mensen en middelen, als instrumenten in Gods hand. Hoe vaak hebben we dat ondervonden.