Durf ik van mijn zwakke zelf te houden?

“Jij bent een gevoelig mens, hè?”, zeggen mensen soms weleens tegen me. Ik voel me dan wat ongemakkelijk. Blijkbaar kunnen mensen dat direct aan me zien. En het klopt ook. Ik ben niet zo’n liefhebber van de term HSP, maar als je me langs de lat zou leggen, zou ik scoren als een tierelier. Snel overprikkeld? Check. Tot tranen in vervoering bij Titanic en Belle & het Beest? Check. Andermans leed, daar kan ik over dromen als ze het zelf alweer vergeten zijn. Net als tienminutengesprekken over de kinderen: die analyseer ik een halfjaar later nog.

Zwak

Inmiddels ben ik wel zover dat ik me realiseer dat God me zo gemaakt heeft. Dat die teerhartige trekken ook mooie kanten hebben, en dat het niet erg is om mee te huilen met iemand. Dat God die dosis gevoel wil inzetten in zijn koninkrijk. Maar toch. Toch schaam ik me er soms nog voor, ook op m’n 44^e. Ik weet dat God van me houdt, maar vinden anderen me niet ‘zwak’? Daar kan ik me wel druk over maken.

Prikkels

En ja, die prikkels, die zijn ook weleens lastig. Ik werk bij een omroep. Waar elke dag iets nieuws gebeurt, met allemaal extraverte mensen vol gekke, leuke en fantastische ideeën. En dan werk ik ook nog eens met social media, die elke maand en elke week weer schreeuwen om verandering. Ik geniet daar met volle teugen van, want dat is mijn andere kant – ik ben dol op afwisseling. Ik zou niet zonder kunnen. Maar die combinatie, die is ook extreem. Heb ik volop genoten van een dag vol activiteiten, ben ik daarna gevloerd.

Rode oogjes

Om daarmee om te gaan, dat moet je leren. Soms kan ik het, en soms niet. Om daar nog eens over door te praten, ga ik een ochtendje wandelen met Mirjam van der Vegt, stiltetrainer en –coach. Zo’n gesprek met een coach, ik vind dat fijn. Maar ook ingewikkeld. Die teerhartigheid, hè. Als zo’n wijze begeleider zegt: “Ik zie dat dit je raakt” heb ik het gevoel dat zo iemand meteen door me heenkijkt en krijg ik vanzelf rode oogjes. Ook al voel ik me vanbinnen helemaal niet verdrietig.  

Stiltecel

We spreken eerst af voor een kop thee in het restaurant aan de rand van het bos. De zon schijnt stralend. Het is helemaal niet spannend, alleen maar leuk en gezellig. Dat komt misschien ook omdat we elkaar al van vroeger kennen, er is dus genoeg te delen. Maar dan gaan we naar het serieuze gedeelte. “Je kunt het bos zien als een soort stiltecel,” zegt Mirjam. “We gaan zo meteen wandelen en elke keer staan we stil bij een Benedictijnse trede die je verder kan helpen om stilte in je leven te integreren.”

Wroeten

‘Wees thuis op de plaats waar je woont en werkt,’ is een van die treden. “Wat daarbij helpt,” zegt Mirjam, “is een keer per week in de aarde te werken of de aarde te voelen. Letterlijk. Gewoon eens op je hurken in de tuin zitten en wroeten. Omarmen waar je bent.” Dat raakt me. Ik ben niet zo geaard, ik ben meestal in mijn hoofd alweer een paar stappen verder. Maar ik snap het idee: door heel bewust ‘je plek te voelen’, wordt die meer van jezelf. Je wordt er rustig van, accepterend. Ik houd wel van tuinieren. De geur van aarde, het gevoel dat er geen afleiding is, maar alleen ‘zijn’. Ik doe het alleen te weinig.

Niet stoer

We lopen een tijdje zwijgend, zonder te praten. Het doel is dat ik alles in me opneem en achteraf deel wat ik heb gezien. Wat me opvalt, is de afgebroken bomen in het geheel die toch een plek hebben. Ze zijn niet stoer, ze zijn niet uitgesproken mooi, maar toch heb ik de neiging erop te klimmen en zou een bos zonder hen niet volledig zijn.

Allerlelijkste boomschors

Mirjam vraagt me om een voorwerp te pakken dat symbool staat voor iets wat ik weg zou willen doen. Ik grijp naar het stukje allerlelijkste boomschors dat ik zie en pak het op. Aangezien de temperatuur buiten zo’n graad of vier is, voelt het vrieskoud aan. De bedoeling is dat ik het voorwerp een eindje met me meeneem en verderop ergens ga neerleggen. Het liefst zou ik het direct weer loslaten, maar zover zijn we nog niet.

Modder

Een eindje verder naderen we een plas met modder. Ook deze krijgt weer een metaforische betekenis: ik loop er het liefst met een boog omheen. “Mag er modder zijn in je leven?, vraagt Mirjam. Nou nee, liever niet. Ik houd niet van nare situaties, met name als ik er de oorzaak van ben. Mijn onvolkomenheden, daar kan ik moeilijk mee leven. Er is ook afwijzing uit het verleden waar ik nog meer worstel. “Jij huilt altijd,” zei dat ene jongetje op de lagere school. “Stel je niet zo aan,” zegt een innerlijke stem jaren later vaak tegen me. Voor mijn gevoel moet ik sterk zijn. Doorgaan. Voldoen aan het plaatje van een sterke vrouw met doorzettingsvermogen, zoals anderen dat graag zien – of misschien vooral ikzelf?

Joekel van een boom

We naderen een joekel van een boom. “Zo imposant, dat je je er helemaal klein bij kunt voelen,” zegt Mirjam. Hij staat symbool voor hoe we naar anderen kunnen kijken. “Een tijdje geleden stond een eindje verderop ook zo’n exemplaar. Maar opeens was hij weg. Ik heb de boswachter gebeld en gevraagd waar hij was gebleven. Hij bleek helemaal rot vanbinnen. Dat is soms ook hoe het is met het leven van andere mensen: er valt niets te vergelijken, want we kennen hun levens niet. We vergelijken maar al te vaak onze diepe dalen met hun hoge bergen.” En dan deelt Mirjam een gedichtje over een kleine gentiaan.

God made a little Gentian
It tried—to be a Rose
And failed—and all the Summer laughed—
But just before the Snows

There rose a Purple Creature
That ravished all the Hill
And Summer hid her Forehead
And Mockery—was still

The Frosts were her condition
The Tyrian would not come
Until the North—invoke it
Creator—Shall I—bloom? 

Emily Dickinson

Op dat moment komen ze toch, een paar tranen. Durf ik te bloeien in de winter? Durf ik gewoon mijn teerhartige zelf te zijn, ook al zijn anderen misschien sneller of stressbestendiger? Die gentiaan - die draag ik in de toekomst met me mee. Het koude stukje boomschors blijft achter in het bos. Niet als symbool voor mijn teerhartigheid. Wel voor de afwijzing ervan. Op weg naar huis stap ik voorzichtig met mijn schoenen in de modder. Heel voorzichtig.

Ook een stiltewandeling volgen met Mirjam? Bekijk hier de mogelijkheden. Een wandeling kun je als groep boeken of afzonderlijk. Mirjam organiseert ook regelmatig weekenden rondom stilte.